Un corto metraje (ελληνιστί, μια ταινία μικρού μήκους)

"El ser humano se diferencia de los otros animales por el encéfalo altamente desarrollado,por el pulgar oponible y por ser libre; libre es el estado de aquel que tiene libertad. Libertad es una palabra que el sueño humano alimenta, que no hay nadie que la explique y nadie que no la entienda."

"Ο άνθρωπος διαφέρει από τα άλλα ζώα χάρη στον υψηλά ανεπτυγμένο εγκέφαλό του,επειδή διαθέτει αντίχειρα και επειδή είναι ελεύθερος. Η λέξη ελεύθερος αναφέρεται στην κατάσταση εκείνου που έχει ελευθερία. Η ελευθερία είναι μία λέξη την οποία θρέφει το ανθρώπινο όνειρο, την οποία δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να την εξηγήσει και κανείς που να μην μπορεί να την κατανοήσει."

Εσύ πώς νιώθεις;

Μπροστά σ'αυτές τις εικόνες πώς νιώθεις; Ξέχνα για μια στιγμή τον όποιο ιδεολογικό σου προσανατολισμό, αυτό που πρεσβεύεις ή που θέλει ο μπαμπάκας σου να πρεσβεύεις. Εσύ ως άνθρωπος πώς νιώθεις;

Ποιός σας φαίνεται πιο επικίνδυνος ;;;

Δανεισμένο από : www.foralexandros.blogspot.com

"Δεν υπάρχει κανένας θεός εκτός από την ανθρωπότητα- το περιεχόμενο της θρησκείας είναι ασήμαντο. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση εκτός από την ελευθερία- το περιεχόμενο της πολιτικής δεν έχει καμία αξία. Κυριολεκτώντας, η καλύτερη μορφή κυβέρνησης, όπως και η πιο τέλεια θρησκεία, είναι μια αντιφατική ιδέα. Το πρόβλημα είναι να ανακαλύψουμε πως μπορούμε να αποκτήσουμε όχι την καλύτερη κυβέρνηση αλλά την μεγαλύτερη ελευθερία...Κατά τα άλλα, δεν δεχόμαστε την κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο περισσότερο απ'ότι την εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο."

-Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν-

...

"Να είσαι ψεύτης φίλε, να λες στους άλλους ότι φοβάσαι· για να μπορέσεις να γαμήσεις και τον επόμενο φόβο σου."

Κωστής-φίλος-συνταξιδιώτης

Αγγαρείες en plein hiver στα ξένα

- Έλα, πάμε, πλάκα θα ’χει!

- Καλά, θα το κάνω για σένα, να ξέρεις!

Κι έτσι πήγα. Για «συνέντευξη». Είμαι κι εγώ « τραβάτε με κι ας κλαίω». Δεν είχα ιδέα όπως περί τίνος επρόκειτο. Η μάλλον, είχα, πάνω-κάτω αλλά ήλπιζα ότι δε θα’ναι τόσο μάπα το καρπούζι.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο μέρος όπου είχαμε ραντεβού. 5 παιδιά, φοιτητές στο εξωτερικό, όχι απ’ αυτούς που τους έστειλε ο πλούσιος μπαμπάς τους να κάνουν ένα « μεταπτυχιακό με κύρος» χωρίς να ξέρουν το γιατί, βαθμοθήρες σε έναν κόσμο επιφανειακής γνώσης και αυτοπροβολής. Όχι απ’ αυτούς. Από τους άλλους.

Χτυπήσαμε δειλά την πόρτα, μην ξέροντας που ακριβώς έχουμε έρθει. Μας άνοιξε μια ευγενέστατη κυρία:

-Περάστε, περάστε. Σε λίγο τελειώνουμε το μάθημα.

(Και από δίπλα, ένας κάμεραμαν τραβούσε πλάνα με τα παιδιά και τη δασκάλα).

Μάθημα; Ναι, μάθημα με τα όλα του. Μάθημα για τον ένδοξο ελληνισμό, σε ελληνόπουλα τρίτης και τέταρτης γενιάς, μεγαλωμένα σε έναν κόσμο που καμιά απολύτως ομοιότητα δε φέρει με το χάος της Ελλάδας. Και άντε τώρα να κάνεις το μικρό Jean (Γιαννάκη ελληνιστί) και τη μικρή Anne-Sophie να καταλάβουν τι εστί ελληνική επανάσταση και έπος του 40. Και πολύ περισσότερο, άντε να τους πείσεις πως αυτά που θα διδαχθούν και θα βάλουν τόσο όμορφα στο παιδικό και αθώο μυαλουδάκι τους, θα πρέπει να τα ξεχάσουν αν αποφασίσουν κάποτε να γνωρίσουν από κοντά την Ελλάδα του σήμερα, των σκανδάλων, του βολέματος, του μπουζουκιού και της λούφας.

Εκεί, λοιπόν-στο ελληνικό σχολείο- ήταν το ραντεβού μας, στο χώρο όπου « μένει ζωντανός» ο «ελληνισμός» αν και βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το “real thing”. Το μάθημα τελείωσε, τα παιδιά έφυγαν και εμείς μείναμε να κοιτάζουμε με απορία τον κάμεραμαν και το λοιπό συνεργείο να μαζεύουν τα πράγματά τους.

-Εμάς μας χρειάζεστε;

-Εσάς; Ποιοι είστε εσείς;

-Είμαστε οι φοιτητές που ζητήσατε για τη συνέντευξη. Μας χρειάζεστε ή να φύγουμε;

-Α! Ναι μωρέ. Σωστά. Μια που ήρθατε, ας πούμε 5 πράγματα να τελειώνουμε. Κώστα, γρήγορα, να πιούμε κάνα καφέ.

(Είπε ο « δημοσιογράφος» απευθυνόμενος στον κάμεραμαν).

-Λοιπόν, παιδιά, θα σας ρωτήσω πώς σας λένε, τι σπουδάζετε, θα πείτε 2 πράγματα να τελειώνουμε. Οκ;

Οκ. Μόνο που το δικό μας οκ εμπεριείχε και μια δόση από « τώρα θα δεις μ****α, κυνηγέ της αρπαχτής, του μίζερου και τεμπέλικου «άντε να τελειώνουμε, να πάμε να πιούμε κάνα φραπέ».

Και όντως έτσι έγινε. Μετουσιώσαμε το « ασυμβίβαστο οκ» μας σε λόγια. Εκτός από τα βαρετά του τύπου « είμαι από τη Θεσσαλονίκη και κάνω μεταπτυχιακό στο αστικό δίκαιο» -που σκοπό έχουν να αποτελέσουν αντικείμενο άλλης μιας βαρετής εκπομπής για τον και από τον « απόδημο» ελληνισμό προβάλλοντάς του μια Ελλάδα με τσολιάδες και ατελείωτα γλέντια με κλαρίνα και νταούλια, αποσιωπώντας τα τωρινά προβλήματα και καθηλώνοντας τον ελληνισμό της « διασποράς» σε μια εποχή που θυμίζει αρκετά τη δεκαετία του ’60 (και αναφέρομαι σε μυαλά και στάσεις ζωής), δημιουργώντας του ταυτόχρονα ένα αίσθημα βαριάς μελαγχολίας και νοσταλγίας για την πατρίδα, την Ελλαδίτσα τους- ήταν φυσιολογικό να αναφέρουμε την άποψή μας για ό,τι γίνεται στη χώρα μας. Πώς να το κάνουμε, τα γεγονότα δε μας αφήνουν αδιάφορους. Ούτως ή άλλως, δεν πλασάρουμε τον εαυτό μας ως γλάστρες. Σκεπτόμενοι άνθρωποι είμαστε, νέοι με προβληματισμούς, ικανοί να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας και να προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε εκμεταλλευόμενοι τα «εργαλεία» με τα οποία μας έχουν εφοδιάσει οι σπουδές και η κάθε άλλο παρά απαθής στάση μας στα εθνικά και διεθνή γεγονότα. Και όπως είναι φυσικό, αναφέρομαι σε όλους πάνω κάτω τους Έλληνες της ηλικίας μας, που όσο και αν έχουν μεγαλώσει σε «λάθος» (ας μου επιτραπεί έστω σε εισαγωγικά η λέξη) πλαίσια και με λανθασμένες κατευθύνσεις, αποτελούν μέρος μιας, καλώς ή κακώς, κοινωνίας επιστημόνων(και αναφέρομαι στην ελληνική κοινωνία των τελευταίων 20 χρόνων, μια κοινωνία με υπερπληθώρα νομικών, οικονομολόγων, αποφοίτων φιλοσοφικής κλπ). Οπότε, λογικό είναι η ικανότητα αντίληψης των πραγματικών περιστατικών που διαδραματίζονται καθημερινά να μη λείπει λίγο-πολύ από τον καθένα από εμάς. Κατά πόσο υπάρχει και η δυνατότητα αξιολόγησης σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στον καθένα μας, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο..

Επανερχόμενη στη μέρα της περιβόητης «συνέντευξης», ας σημειωθεί ότι τελείωσε μέσα σε 15 λεπτά, κατευθυνόμενη από ηλίθιες ερωτήσεις με ωστόσο αρκετές εύστοχες επισημάνσεις από τη μεριά μας, που κι αυτές με τη σειρά τους πνίγηκαν στο ανόητο και ανούσιο «χιούμορ» του εκτελεστή-δημοσιογράφου. Το γιατί είναι προφανές και δε θα επεκταθώ. Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα ακουστούν τα όσα είπαμε ή αν τελικά θα κοπούν στο μοντάζ.

-Συγγνώμη, η εκπομπή πότε θα προβληθεί;

-Γιατί, για να το πεις στους «γαμπρούς σου» να μαζευτούν να σε δουν; Χα χα!

Laisse tomber, είπα μέσα μου…μη συγχυστώ κι έχω και διάβασμα.

Σ'αγαπάω, μ'ακούς ;; Λίγα λόγια για την νοηματική γλώσσα και την κοινωνία των κωφών..

Περίμενα πολύ καιρό μέχρι να έχω την δυνατότητα,την διάθεση και την γνώση να μιλήσω για ένα θέμα που απασχολεί τόσο εμένα προσωπικά αλλά και ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που ζω και αναπνέω: Την κοινωνία και την γλώσσα των κωφών(και κωφάλαλων). Ευτυχώς ζω στην εποχή όπου κωφάλαλοι και κωφοί δεν θεωρούνται πια ανοήτως από την κοινωνία "καθυστερημένοι", έχουν δική τους νόμιμη και επίσημη γλώσσα, δικούς τους συλλόγους, κοινότητες, οργάνωση και δική τους αυτόνομη εκπροσώπηση στην πολιτεία. Δυστυχώς όμως ζω και στην εποχή όπου καλοσκοπικές και αποτελεσματικές ουμανιστικές πολιτικές δύσκολα ακολουθούνται απο τους δημοκρατικά εκλεγμένους δικτάτορές μας και ευκόλως παραμερίζονται χωρίς κανένα ίχνος πολιτικής συνείδησης και αιτιολογίας. Αποφάσισα όμως στο συγκεκριμένο άρθρο να μην δώσω παραπέρα πολιτική και ιστορική ανάλυση, παρά μόνο μία πρώιμη ιδέα και ένα μικρό προβληματισμό για μια μεγάλη,πολλές φορές άφαντη, μερίδα της κοινωνίας μας, υποσχόμενος ότι θα ασχοληθώ με το θέμα λίγο βαθύτερα κάποια στιγμή αργότερα σε μελλοντικό άρθρο.

Στην χώρα μας η κατάστασις θα λέγαμε οτι σε σχέση με άλλες χώρες είναι για το νοσοκομείο (όπως και στα περισσότερα θέματα όπου σκάμε τελευταίοι ανάμεσα στους ευρωπαίους φίλους μας). Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι κωφάλαλοι στην χώρα μας εχουν εκπροσώπηση, φορέα , έχουν κάπου να απευθυνθούν και κυρίως μπορούν να διδάσκονται την νοηματική γλώσσα καθώς είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να έρθουν σε πλήρη επικοινωνία και συνεννόηση κυρίως μεταξύ τους αλλά και με οποιονδήποτε βέβαια είναι γνώστης. Κατ' εμέ, λόγω της φύσης της κατάστασης να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις 2 βασικά επικοινωνιακά μέσα(ομιλία,ακοή),η νοηματική γλώσσα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία και ανάγκη για διάδοση της παγκοσμίως με σκοπό κυρίως σε πρώτο στάδιο την ομαλή και απολύτως φυσιολογική ζωή των ανθρώπων αυτων. Η διάδοσή της είναι ίσως το κλειδί για την καλύτερη κοινωνικά, πολιτικά και γραφειοκρατικά αντιμετώπισή της.

Από την άλλη μεριά, ζούμε σε μία χώρα όπου οι κωφάλαλοι έχουν πολλά εμπόδια, τις περισσότερες φορές απροσπέλαστα, στην προσπάθεια τους να ενταχθούν σε κάποια πανεπιστημιακή κοινότητα ή να ακολουθήσουν κάποιο επάγγελμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχουν άνθρωποι που να μπορούν να τους καταλάβουν και να τους εξυπηρετήσουν σε ποικίλους τομείς και ανάγκες του καθημερινού βίου. Ας σκεφτούμε μόνο ότι ένας κωφάλαλος νεαρός δεν μπορεί να ακολουθήσει το λειτούργημα του ιατρού μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχουν ειδικά "εκπαιδευτήρια" που θα μπορούσαν να καταστήσουν το επικοινωνιακό χάσμα παιχνιδάκι. Αυτό με την σειρά του εκτός από μεγάλο ποσοστό ανεργίας και στροφής σε πιο συμβατά επαγγέλματα, έχει σαν αποτέλεσμα και την έλλειψη ιατρών οι οποίοι θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και αυτή την ζωντανή και, πιστέψτε με, πολύ δυνατή πνευματικά μερίδα ανθρώπων. Με λίγα λόγια ενα ζευγάρι κωφάλαλων θα πρέπει για να πάει στον γιατρό να "κουβαλάει" και έναν ακούοντα φίλο-κουμπάρο-ξάδερφο ο οποίος θα παίζει τον ρόλο του μεταφραστή. Σκεφτέιτε λίγο τωρα όλη την ζωή σας έτσι. Πώς σας φαίνεται ; Για κάποιον που ξέρει έστω και ελάχιστα αυτούς τους ανθρώπους φαίνεται πολύ άδικο και γελοίο να μην μπορούν επισήμως να ασχοληθούν με επαγγέλματα και επιστήμες τα οποία λόγω του τρόπου σκέψης και χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει μέσω της ιδιαιτερότητας τους θα μπορούσαν να τα εξελίξουν κιόλας.




Μα ας αφήσουμε τις πολιτικατζούρες που μας μαραίνουν την καρδιά (και την νοημοσύνη) για περαιτέρω χώσιμο σε επόμενο άρθρο και ας αφιερώσουμε λίγες γραμμές γι'αυτήν την τόσο διαφορετική και ενδιαφέρουσα γλώσσα : Η νοηματική γλώσσα είναι ένα πάντρεμα κίνησης κυρίως χεριών, στάσης σώματος και έκφρασης προσώπου. Όταν λείπει κάποιο από τα τρία, η επικοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ελλιπής. Η στάση όλου του σώματος είναι μέρος της γραμματικής και συντακτικής δομής της. Προσωπικά, θα'λεγα χωρίς υπερβολή ότι κάθε λέξη και κάθε φράση στην νοηματική είναι μια παράσταση χωρίς χειροκρότημα. Επιπλέον στην νοηματική προθέσεις, άρθρα και λοιπά εννοούνται καθώς λειτουργεί κυρίως με ρήματα και ουσιαστικά. Αυτή η λιτότητα στον λόγο , που αντικαθίσταται αντίστοιχα απο το πάθος για έκφραση πανω στην κίνηση, είναι αυτό που και πάλι προσωπικά μ' εξιτάρει. Λίγα λόγια και καλά...

Η νοηματική γλώσσα έχει και αυτή αλφάβητο το οποίο αλλάζει ανάλογα με το αλφάβητο της εκάστοτε γλώσσας που χρησιμοποιείται. Αντικειμενικά, είναι αρκετά διαφορετική απο χώρα σε χώρα, αλλά αν με ρωτούσατε προσωπικά θ'απαντουσα ότι έχει διεθνή ισχύ καθώς μπορεί να υπάρξει επικοινωνία λόγω της φύσης της γλώσσας.

Επειδή νομίζω οτι μακρυγόρησα, θα τελειώσω το άρθρο προτρέποντας τον κόσμο να ασχοληθεί με την νοηματική και έτσι να του δοθεί η ευκαιρία να μάθει άλλη μια γλώσσα, άλλον έναν τρόπο επικοινωνίας που διαφέρει και να μπει σ'έναν κόσμο που πολλές φορές ούτε ξέρει την υπαρξή του. Όσο για το αν θα χρειαστεί κάποιος έναν τέτοιο τρόπο επικοινωνίας, αξίζει μόνο να πούμε ότι ουσιαστικά μαθαίνεις να μιλάς με το όλο σου το σώμα. Κατευθείαν ενεργοποιούνται μέρη του καημένου εγκεφάλου μας τα οποία ήταν και θα ήταν για χρόνια ξεχασμένα.

Αυτά προς το παρόν...παραθέτω ένα πρωτοποριακό, ίσως και μοναδικό, βίντεο κλιπ Έλληνα καλλιτέχνη όπου χρησιμοποιείται η νοηματική γλώσσα..τις ευλογίες μου στον δημιουργό :


MIKAEL DELTA - Sixth Sense




Υ.Γ1 : Όποιος επιθυμεί περαιτέρω ενημέρωση γενικά αλλά και σχετικά με το που μπορεί να απευθυνθεί και που υπάρχουν σχολεία νοηματικής στην Ελλάδα, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο xamelewnta@gmail.com.

Υ.Γ2 : Μπαμπά μην τρελαίνεσαι, δεν θα με δεις ποτέ σε κανα δελτίο ειδήσεων να κουνάω τα χέρια μου, δεν μ'αρέσουν οι κάμερες.

Να με συγχωρείτε..

Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε για δημοκρατία και πραγματική ελευθερία γιατί αρχίζω να τα λησμονώ και ας μην τα γνώρισα ποτέ.

Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε για δικαιοσύνη γιατί ήδη το κρεβάτι στο κελί μου είναι στρωμένο, και ας μην το έστρωσα ποτέ.

Περί φυγής και αυτοεξορίας

Θέλω να σκέφτομαι ότι δεν άντεξες και φάνηκες πιο θαρραλέος απ' όλους μας. Πήρες τη μεγάλη απόφαση, αυτή που υπάρχει στα χείλη όλων μας, αλλά κανείς δεν καταφέρνει να την πραγματοποιήσει και καταλήγουμε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε τριγύρω μας τα ίδια σκατά. "Θα φύγω" και έφυγες. Στην αυτοεξορία σου, μακριά από την κοροϊδία που μας πλασάρουν σαν ζεστό, λαχταριστό φαγητό. Εσύ δε μασάς. Δεν άντεξες. Καλύτερα εκεί, αποστασιοποιημένος και ελεύθερος.

"Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω. Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ..."
Καλή τύχη

Έτσι για την ιστορία..(και την αναρχία ;)

Αναρχία δεν είναι το χάος, απλά μέσα από το χάος μπορεί να έρθει σε κάποιες περιπτώσεις η τάξη. Η αναρχία δεν συνάπτει με τον ανούσιο βανδαλισμό..ακόμα και ο ουσιαστικός και μεθοδευμένος βανδαλισμός μπορεί να εκφράσει την επείγουσα ανάγκη για αλλαγή κατεύθυνσης 180 μοιρών.

Η υγιής αναρχία αναζητεί δημιουργία, παιδεία, ανθρωπιστική σκέψη, πολιτική ωριμότητα και εκφράζει κοινωνική ειρήνη μέσω του ανθρωπισμού. Αναζητεί απελπισμένα για ταξική ισότητα και πραγματική δικαιοσύνη και βασίζεται στην θέληση του ατόμου για μια πιο ανθρωπιστική ματιά στα πράγματα και την ζωή.

Η αναρχία δεν έχει αντιπροσώπους, ο καθένας εκφράζει τον δικό του μικρόκοσμο.

Η αναρχία από μόνη της σίγουρα δεν είναι ένα κίνημα βίας, αλλά ένα κίνημα αλλαγής..η αναρχία δεν σημαίνει έλλειψη ηθικής αλλα απομάκρυνση από την αστική ηθική και την υιοθέτηση μιας καινούριας, ουσιαστικότερης ηθικής με προτεραιότητες τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την δικαιοσύνη.

Η αναρχία ίσως είναι η πιο παρεξηγημένη ιδεολογία-φιλοσοφία αλλά ίσως και η ουσιαστικότερη όσον αφορά την πραγματική εξέλιξη του είδους μας από εν μέρει δουλικά όντα σε ελεύθερα.

Τέλος, η αναρχία ίσως να έιναι η φυσική εξέλιξη μίας κοινωνίας που ακόμα δεν μπορούμε να υποψιαστούμε ότι μπορεί να υπάρξει και να υφίσταται.

Υ.Γ: Ο λόγος που χρησιμοποιώ ξύλινη γλώσσα είναι ότι πραγματικά δεν ήθελα να μπω στην διαδικασία επεξήγησης των αναρτημένων απόψεων-θα χρειαζόταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα αρθράκι. Θα επανέλθω όμως λίαν συντόμως..

It's only common sense

Πέμπτος μήνας στα "ξένα" και με βρήκε το βράδυ ν' αναρωτιέμαι περί κοινής λογικής και λογικής εν γένει. Έχω την τύχη ή την ατυχία (δεν ξέρω τι από τα δύο χαρακτηρίζει πιο εύστοχα τη ζωή μου στη συγκεκριμένη φάση) να είμαι κι εγώ ένα από τα "ξενιτεμένα" ελληνόπουλα, από εκείνα που δεν τα χωράει ο τόπος και αποφασίζουν κάποια στιγμή να πάρουν τη βαλίτσα τους και να περιπλανηθούν σε νέους κόσμους λογικής, παραλόγου, (α)βεβαιότητας, προς αναζήτηση; Προς αναζήτηση.

Έχοντας μπει ήδη στο νόημα μιας άλλης καθημερινότητας η οποία εν τέλει δε διαφέρει σε πολλά από εκείνη στην οποία ήμουν συνηθισμένη, έχοντας προσαρμοστεί σε λίγο-πολύ διαφορετικές απαιτήσεις και προθεσμίες, πορεύομαι αναλόγως. Η ελληνική όμως πραγματικότητα, φτάνει μέχρι εδώ και γαργαλάει εκνευριστικά τα αυτιά μου, πάνω που συνήθισαν ν' ακούνε και ν' ανταποκρίνονται μόνο σε εύηχα γαλλικά καλέσματα.

Και όπως θα ήταν αναπόφευκτο, μέσα σε όλη αυτήν την ηρεμία, τα bonjour και τη σκλαβωτική γαλλική ευγένεια, έπρεπε κάποια στιγμή να περιμένω να ακούσω τις βαρβαρικές ιαχές. Με πιάσανε στον ύπνο, οφείλω να παραδεχτώ, σε μια κατάσταση στην οποία a priori αδυνατώ να ανταποκριθώ κατα το δοκούν. 2650 χιλιόμετρα γαρ.

Και αναρωτιέμαι, ως λογικό ον που θα 'θελα να θεωρούμαι: υπάρχει έστω ένα ίχνος λογικής στον καθημερινό κυριολεκτικό βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας, στον πρόσφατο "ανασχηματισμό ελπίδας", στη διάχυτη προς όλες τις κατευθύνσεις και ηλικίες ανασφάλεια, στην ελλιπή παροχή έγκυρης πληροφόρησης, στην ασυδοσία και τον λαϊκίστικο πολιτικό λόγο που νανουρίζει με επιτυχία (;) ακόμη (;) συνειδήσεις, στον ανύπαρκτο κοινοβουλευτισμό και τη μηδενική εκπροσώπηση του λαού μέσω των ανδρείκελων πολιτικών; Υπάρχει κοινή λογική, αυτή με τη στενή έννοια, του κοινού τρόπου αντίληψης των πραγμάτων και της εύρεσης μεθόδων και λύσεων προς κοινή δράση; Η μήπως η κοινή λογική έχει καταντήσει μέσα σε όλο αυτό το, ποτισμένο από ψευτο-μπουζουκο-πολιτικο-δήθεν ιδέες και εκπροσωπούμενο από ανάλογης τάξης όντα, κλίμα, ως η τυφλή, αβίαστη, μαζικοποιημένη default "αντίδραση" (όμοια με εκείνη του αμυδρού κουνήματος των δαχτύλων ασθενή που συνέρχεται από κώμα -ή μήπως κόμα -χρόνων) των ήσυχα και γαλήνια νανουρισμένων πολιτών;

Μέσα σ'όλο αυτό, προτιμώ να απαρνηθώ την ύπαρξη της λογικής πλευράς μου. Κι ας με λένε τρελή..

Φλασιά Ημέρας 1

Μόνο αν έστω και για μία στιγμή όλοι μα όλοι οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη μπορούσαν να σκεφτούν ταυτόχρονα πόσο άνθρωποι είναι, τότε και μόνο τότε θα μπορούσε αυτός ο κόσμος έστω και για μία στιγμή να οδεύει συλλογικά προς το καλύτερο.

ΙΚΕΑ : Μύθος δια της εκμετάλλευσης

Το παρακάτω άρθρο μου το έστειλε ένας φίλος..εγώ ο ίδιος έχω δώσει στο ΙΚΕΑ ένα κάρο λεφτά. Για να δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει με το φαινόμενο ΙΚΕΑ και όλων των υπολοίπων γνωστών και άγνωστων πολυεθνικών.Τα συμπεράσματα δικά σας :

''Κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου η Σουηδία άφησε τα στρατεύματα των ναζί να προελάσουν ανενόχλητα μέσα από την χώρα. Με αυτή την επιλογή φαίνεται να συμφωνούσε και ο κύριος Invgar Kamprad ιδρυτής και ιδιοκτήτης του ΙΚΕΑ καθώς αποτελούσε ενεργό μέλος του ναζιστικού κόμματος της Σουηδίας. Ωστόσο κάπου στο 1950 παραιτήθηκε από μέλος του κόμματος προφανώς επειδή η ιδιότητά του αυτή θα έβλαπτε την εικόνα και την κερδοφορία τις επιχείρησής του.Ο ρόλος του από κει και πέρα περιορίστηκε σε αυτόν του χρηματοδότη του Per Engdahl προσωπικού του φίλου και ηγέτη του ναζιστικού κόμματος της Σουηδίας..
....Αγοράζοντας φτηνά από το ΙΚΕΑ..

Οι καταναλωτές της Δύσης απολαμβάνουμε τη δυνατότητα πρόσβασης στον πλαστό παράδεισο της κατανάλωσης των αγαθών και των ανέσεων. Έναν παράδεισο που υπάρχει για να μας υπνωτίζει, βυθίζοντας μας στον εθισμό της καταναλωτικής κουλτούρας.
Μιας κουλτούρας που στο κέντρο της τοποθετεί τη δημιουργία νοήματος για τη ζωή με βάση τους συνειρμούς ευδαιμονίας, ικανοποίησης και κοινωνικού στάτους που κατασκευάζουν οι διαφημίσεις για κάθε προϊόν. Νομίζουμε ότι αν τα αποκτήσουμε, αυτά τα αγαθά θα μας προσδώσουν τις μαγικές ιδιότητες με τις οποίες κάθε μέρα μας βομβαρδίζει η τηλεόραση. Για όλα τα παραπάνω χρησιμοποιούμε έναν καταχρηστικό πληθυντικό που περιγράφει κυρίως τη θέση στην οποία χονδρικά βρισκόμαστε και τις απατηλές δυνατότητες που αυτή μας προσφέρει. Σε καμιά περίπτωση δεν προκρίνεται έτσι μια κοινότητα καταναλωτών σαν αυτή που φαντασιώνονται διάφοροι παγιδευμένοι στο δίκτυο των εμπορικών κέντρων. Άλλωστε μια τέτοια έννοια όχι μόνο είναι ανυπόφορα αντιφατική αλλά υπονομεύεται από τα περιθώρια αξιοπρέπειας που πάντα μπορούμε να προσφέρουμε στους εαυτούς μας.

Για να γίνει λοιπόν εφικτός αυτός ο καταναλωτικός παράδεισος του δυτικού κόσμου η πλειοψηφία του πλανήτη καταδικάζεται σε θάνατο. Στο συμβολικό θάνατο που περιγράφηκε παραπάνω. Στο κυριολεκτικό θάνατο, όσο ελέγχουμε πληροφορίες για τη δράση των πολυεθνικών στο απωθημένο κάτεργο του τρίτου κόσμου.
Ντοκιμαντέρ της Σουηδικής τηλεόρασης προσφέρει ανατριχιαστικά στοιχεία για τη δράση της συγκεκριμένης πολυεθνικής.

Το ΙΚΕΑ για να τροφοδοτήσει 150 καταστήματα του σε 22 χώρες και να καταφέρει να έχει κέρδη μέχρι και 10,4 δις ευρώ το 2001 εκμεταλλεύεται τη φτηνή εργασία παιδιών στην Ινδία, το Πακιστάν,το Βιετνάμ και την Ινδονησία. Ποιο συγκεκριμένα το ΙΚΕΑ συνεργάζεται με προμηθευτές σε όλο το κόσμο που διαθέτουν στις προαναφερθείσες χώρες μικρά εργοστάσια στα οποία δουλεύουν ακόμα και 14 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα παιδιά ηλικίας 6,7,8 χρονών. Τα παιδιά αυτά που κατασκευάζουν τα πάμφθηνα χαλιά του ΙΚΕΑ αποτελούν ουσιαστικά σκλάβους των προμηθευτών καθώς έχουν δοθεί σε αυτούς ως ενέχυρο για δάνεια που ζητούν οι οικογένειες τους. Τα παιδιά δεν επιστρέφονται αν δεν αποπληρωθούν τα δάνεια αυτά ύψους 35 δολαρίων (με τους τόκους). Σε περίπτωση που δεν συμμορφώνονται ή δεν είναι όσο παραγωγικά πρέπει τα παιδιά αυτά κακοποιούνται, καίγονται με τσιγάρα, κρεμιούνται ανάποδα από δέντρα.

Επιπλέον πληροφορίες αντλήθηκαν από το διαδίκτυο. Σύμφωνα με αυτές το ΙΚΕΑ χρησιμοποιεί φτηνή καταναγκαστική εργασία πολιτικών κρατουμένων. Στη Μπούρμα της Ινδίας χρησιμοποιούνται από προμηθευτές του ΙΚΕΑ οι πολιτικοί κρατούμενοι της επαρχίας αυτής, όσοι δηλαδή αντιστέκονται στην ανελέητη εκμετάλλευση, στα σχέδια ντόπιων αφεντικών, καθώς και στα προγράμματα του ΔΝΤ και της ΠΤ. Πέρα όμως από τους φυλακισμένους εργάτες το ΙΚΕΑ διατηρεί εργοστάσια στη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Ταϊλάνδη και άλλες φτωχές χώρες ώστε με τα ψίχουλα που δίνει στους εργάτες του να εκτοξεύει τα κέρδη του πουλώντας βέβαια φτηνά για τους βολεμένους καταναλωτές του δυτικού κόσμου αλλά με τεράστιο περιθώριο κέρδους για το ίδιο..

Μια άλλη ειδικότητα του IKEA είναι να κατασκευάζει την εικόνα μιας ευαίσθητης κοινωνικά και οικολογικά επιχείρησης. Έτσι ενώ μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα που μας είναι απλώς άγνωστα και δυσεύρετα, χρηματοδοτεί μαζί με την Unicef προγράμματα ενάντια στην παιδική εργασία(!!!) Η υποκρισία και το ψέμα στο μεγαλείο της.. με διαμεσολαβητή τη Unicef, σπόνσορα το ΙΚΕΑ και στόχο την εξιλέωση των συνειδήσεών μας.





Όσα αναφέρθηκαν, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ίσως, χαρακτηρίζουν τη δράση κάθε πολυεθνικής και απλά επαναλαμβάνουν κάποιες από τις συνήθεις τακτικές τους. Το παράδειγμα του ΙΚΕΑ είναι μόνο ενδεικτικό και το όνομα της εταιρίας θα μπορούσε να υποκατασταθεί από αμέτρητα άλλα γνώριμα ονόματα, κρίκους στην αλυσίδα του συστήματος εκμετάλλευσης. Ενός συστήματος που υπάρχει όσο το συντηρεί η παθητική συνενοχή και για το οποίο η μόνη λύση είναι η ανατροπή..''

Μ'ένα λεξικό στο γήπεδο..

Tον τελευταίο μήνα είμαστε αυτόπτεις μάρτυρες μιας ανεξήγητης-αδικαιολόγητης-προσχεδιασμένης-πολιτικά προκαθορισμένης-αντιδημοκρατικής-αντιλαικης-χουντικης-απαράδεκτης και σίγουρα βίαιης ανεύ όρων και αιτίας συμπεριφοράς των μπάτσων-ΜΑΤατζήδων-ασφαλιτών. Προσωπικά, είδα από δακρυγόνο να σκάει στο πρόσωπο διπλανού μου μέχρι και τον ασφαλίτη να μου είναι ντυμένος αναρχοκλάιν και να πετάει πέτρες εξυπηρετώντας συμφέροντα και τηλεοπτικά ρουσφέτια που ούτε ο ίδιος, σαν αγράμματος και ανεκπαίδευτος που είναι, γνωρίζει. Το αποτέλεσμα;; Μπορούν(ή νομίζουν πως μπορούν)να παίζουν άμυνα και επίθεση ταυτόχρονα στο ίδιο ματς με αποτέλεσμα να μπορούν να καθορίσουν το σκορ. Εμείς όλοι είμαστε γύρω γύρω απο το γήπεδο με ενα κομμάτι άσπρο φελιζολ κάτω από το γουστόζικο κωλαράκι μας, απ'αυτά που πουλάνε έξω από τα γήπεδα, σποράκι δεν διατίθεται, η οικονομική κρίση βλέπεις...Διαιτητής για κάποιο λόγο,ένας θεός-αλλάχ-βούδας ξέρει, δεν υπάρχει και όλως παραδόξως δεν μας παραξενεύει καθόλου.Δύσκολο το ματς και σήμερα.. αν και ξέρουμε από πριν ποιος νικάει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χάνουμε εμείς ..και πληρώσαμε και εισιτήριο !!Γαμώτο, δεν θέλω να ξαναπάω σε αυτό το γήπεδο.

Μα ας αφήσουμε τα ποδοσφαιρικά και ας μιλήσουμε για την ουσία. Τι είναι η αστυνομία ; αστυ- νομος...άστυ(η πόλη) και νόμος. Δηλαδή ο νόμος της αστικής κοινωνίας. Με μια πιο ρευστή έννοια αυτός που εφαρμόζει τον νομο στην κοινωνία και αμέσως αμέσως την προστατεύει...να κλάψω ή να γελάσω ;; Είναι προφανής πιστεύω η ανάγκη να μετονομάσουμε την συγκεκριμένη κατηγορία σε "μπάτσος". Ταιριάζει πιο καλά, μην κορο'ι'δευόμαστε. Οι μπάτσοι λοιπόν έχουν καταφέρει να γίνουν από τα πιο μισητά κοινωνικά μέλη την στιγμή που θα έπρεπε με βάση το καθήκον τους να είναι τα πιο θεμητά και καλοδεχούμενα. Νομίζω ότι αξίζουν χειροκρότημα..δύσκολο το εγχείρημα.

Τους βλέπεις να αγγαρεύονται από δω και από κει, να κωλοβαράνε σε καμιά γωνία, να κάνουν βολτούλες με τις μπατσομηχανές τους, να μιλάνε λες και είναι μουσταφά μπεήδες και τους σκότωσες μια από τις 35 γυναίκες τους, να κάθονται και να ξύνονται με 2 φραπόγαλα στο κάθε χέρι έξω από κανά δημόσιο κτίριο...και φυσικά εκείνο το μπατσικό το ύφος που οπουδήποτε και αν κοιτάξει είναι σαν να σε μπερδεύει με τον ξάδερφο του Σαντάμ Χουσείν.Έλεος..πόσο καημένος και μίζερος πρέπει να είσαι πέρα από γελοίος;; Μάλλον θα φταίει ο μικρός του μισθός που δεν του φτάνει για να πάει ενα ταξιδάκι στο εξωτερικό, να ξεσκάσει βρε αδερφέ, και να δει πως λειτουργεί η αστυνομία σε ορισμένες χώρες και πως την αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Βέβαια θα ένιωθε λίγο ντροπή και απογοήτευση αλλά θα το ξεπερνούσε εύκολα, δεν μασάνε απο κοινωνικές συνειδήσεις τα στρουμφάκια. Φυσικά και στο εξωτερικό την έχουν λερωμένη την φωλιά τους αλλά σίγουρα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Θα αφήσω όμως την φαρφαρολογία, γιατί τελικά εξυπηρετεί μόνο τον διψασμένο εγωισμό μου, και επειδή είμαι φανατικός οπαδός της δύναμης δια της λα'ι'κης συλλογικότητας θα πω οτι αγαπητέ μου πρώην αστυνόμε-τωρινέ μου μπάτσε είσαι ο πατέρας μου και είμαι ο γιος σου. Αλήθεια. Τόσο απλά. Θα μπορούσε να είσαι και να είμαι. Και όλοι μαζί, είμαστε.

Καλώς αλληλοβρεθήκαμε !

Το ιστολόγιο αυτό ελπίζουμε να αποτελέσει χώρο ελεύθερης πραγμάτευσης καίριων ζητημάτων και ελεύθερων ιδεων, αλλά και ένα άσπρο χαλικάκι σε μια μαύρη, σχεδόν κατάμαυρη παραλία, με σκοπό να πιστέψουμε έστω και ουτοπικά οτι μπορούμε να την (ξανα)κάνουμε ασπρη. Οποιοδήποτε σχόλιο,απορία και μούτζωμα ειναι καλοδεχούμενα.
Επιπλέον, το ιστολόγιο αυτό θα αποτελέσει άξονα πάσης φύσεως ενημέρωσης απο νομολογιακής άποψης όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και για οποιαδήποτε περίπτωση καταπάτησης των αυτούσιων δικαιωμάτων μας ως άνθρωποι εξαρχής, και ως ελεύθεροι πολίτες στην συνέχεια.Καλή μας αρχή :)