"Η δικαιοσύνη του λιντσαρίσματος"

Ο Πετρόφ κάθεται καβάλα σε ένα άλογο και αγορεύει στο συγκεντρωμένο πλήθος περί του τι θα συνέβαινε,αν στο μέρος όπου βρίσκεται ο δημόσιος κήπος χτιζόταν ένας αμερικανικός ουρανοξύστης. Το πλήθος ακούει και δείχνει να συμφωνεί. Ο Πετρόφ σημειώνει κάτι σ'ένα μπλοκάκι. Από το πλήθος ξεπροβάλλει ένας άντρας μετρίου αναστήματος και ρωτάει τον Πετρόφ τι έγραψε στο μπλοκάκι. Ο Πετρόφ απαντάει ότι αυτό είναι υπόθεση δική του και κανενός άλλου. Ο άντρας μετρίου αναστήματος επιμένει. Η μια κουβέντα φέρνει την άλλη και αρχίζουν να τσακώνονται. Το πλήθος παίρνει το μέρος του άντρα μετρίου αναστήματος κι ο Πετρόφ, για να γλιτώσει από τα χέρια τους, σπιρουνιάζει το άλογό του και κρύβεται στη στροφή του δρόμου. Το πλήθος δυσανασχετεί και ελλείψει άλλου θύματος, αρπάζει τον άντρα μετρίου αναστήματος και του βγάζει το κεφάλι. Το βγαλμένο κεφάλι του κατρακυλάει στο λιθόστρωτο και καταλήγει στο άνοιγμα ενός αποχετευτικού σωλήνα. Έχοντας ικανοποιήσει το πάθος του, το πλήθος διαλύεται.

Η Δικαιοσύνη του λιντσαρίσματος
Δανιήλ Χαρμς(Δανιήλ Ιβάνοβιτς Γιουβατσόφ)
Από τη συλλογή "Περιστατικά"
Εκδόσεις Κόμμα

Ματαιότης χρόνου

Και έφυγα κλαίγοντας

και σπάραξα τρέχοντας

Μα πως να μην κλαίει κανείς

όταν ένας πολεμιστής βρίσκεται στο κρεββάτι της σιωπηλής ντροπής ;

Και νικητής και ηττημένος

Λένε οτι οι άντρες δεν κλαίνε

τελικά αυτοί που μας τα λένε φταίνε

Αέναη πάλη ευδοκίμησε αυτή η ζωή

τραμπουκισμοί για την ίσια την γαμημένη την κλωστή

Λοιπόν,

μεγάλη μου μητέρα γειά σου

θα ονειρευτώ απόψε στην υγειά σου

θα σε κεράσω ενα σφηνάκι όνειρα

μην μου πεις ευχαριστω ανόητα.

Ένα πρόβλημα άλυτο ακόμα

Ο πόνος ξεψύχησε απόψε
στο κρεβάτι
της χαράς

Το συναίσθημα δήλωσε
πως θα πρυτανεύσει
της λογικής

Πρόβλημα παραμένει η αντίδραση του νου.


Βασίλης Μανουσάκης
Μιας σταγόνας χρόνος

"Μπλακ-άουτ"

Μεγαλώνοντας, θέλοντας και μη-άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο-βάζουμε την καθημερινότητά μας σε καλούπια. Υιοθετούμε-όχι πια λόγω μιμητισμού όπως κάναμε στα 5,6,7 μας-συνήθειες που μερικά χρόνια πριν αποδοκιμάζαμε ή θεωρούσαμε ανούσιες και βαρετές.

Έκτος χρόνος ενηλικίωσης και χωρίς να το καταλάβω-παρόλο που το παρουσιαστικό μου και η στάση μου παραπέμπουν σε ανόητο λυκειοκόριτσο-έχω μπει κι εγώ στο "λούκι". Πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου, έχω πατήσει το κουμπί της καφετιέρας και έχω στρογγυλοκαθίσει μπροστά στον υπολογιστή μου για την πρωινή μου ενημέρωση. Θυμάμαι να 'μαι παιδί και να μου προκαλεί αμέτρητα ερωτήματα η φιγούρα του πατέρα μου, στον καναπέ με μια εφημερίδα. "Μα καλά, προλαβαίνεις και τη διαβάζεις ολόκληρη;", απορούσα κι εκείνος γελούσε κατανοώντας προφανώς την παιδική μου αφέλεια.

Τον ίδιο και ίσως μεγαλύτερο αριθμό ερωτημάτων μου προκάλεσε και η σημερινή μου απρόσμενη "συνάντηση" με έναν παλιό συμφοιτητή στη γνωστή διαδικτυακή χώρα του κουτσομπολιού,το facebook. 9 το πρωί, το κλίμα ακόμα βαρύ για μένα-ως γνωστό νυχτο/αϋπνο/πούλι-η πρώτη γουλιά καφέ ακόμα δεν είχε φτάσει στο στομάχι μου και ξαφνικά μια ενημέρωση "status" (γνωστός όρος για τους χρήστες της διαδικτυακής κουτσομπόλας) με ξύπνησε για τα καλά. "Ζήτω το κίνημα της 21ης Απριλίου" και μαζί μ' αυτό πάρε καημένη Φιλία πρωί πρωί και το link στο youtube με τον "ύμνο" της 21ης Απριλίου, μη μείνει κουτσή και ανολοκλήρωτη η πρωινή σου ενημέρωση. Ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου να τραγουδάνε ψιθυριστά το "She had a stroke at the age of twenty four, it could have been a brilliant career" και βλέπω σαν ταινία μικρού μήκους-ευτυχώς όχι "μεγάλου"-τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου! Χάνω τον έλεγχο,αρχίζω και κινούμαι νευρικά στα υπόλοιπα ανοιχτά παράθυρα στην οθόνη του υπολογιστή και προσπαθώ να διαβάσω κάτι αντιπροσωπευτικό της αντίπερα-του "συμφοιτητή" μου-όχθης μπας και ισοσταθμιστεί το σοκ. Επανέρχομαι σιγά σιγά και αρχίζω να κινούμαι με περισσότερη σταθερότητα στα γνωστά μου λημέρια, σ' αυτά που εμπιστεύομαι την ενημέρωση και τον προβληματισμό μου. Έρχομαι αντιμέτωπη με τον τίτλο "Τους τελευταίους μήνες της χούντας θυμίζει το σημερινό κλίμα στην Ελλάδα" και νιώθω μια ανακούφιση. Όχι για το περιεχόμενο του τίτλου-προς Θεού!-αλλά για το κατά τις υποψίες μου περιεχόμενο του άρθρου που πρόκειται να διαβάσω.

Έχω συνέλθει εντελώς αλλά έχω την εντύπωση ότι κατά κάποιο τρόπο μπορώ να παρομοιάσω την κατάσταση που επικρατεί στο κεφάλι μου με εκείνη του φωτιστικού μου που "απεβίωσε" την προηγούμενη εβδομάδα. Με συντρόφευε στο διάβασμά μου αλλά μια μέρα αποφάσισε να γίνει αυτόχειρας δίνοντας τέλος στη ασύδοτη κακομεταχείρισή του από μέρους μου. Μου πέταξε μια σπίθα και παρόλο που του άλλαξα λάμπα,δεν ανταποκρίθηκε. Είναι (εγκεφαλικά;) νεκρό . Το ίδιο φαντάζομαι συμβαίνει και με το μυαλό μου. Ένα μέρος του,αγανακτισμένο αλλά ανήμπορο να αντιδράσει και να μου επιβληθεί, αποφασίζει να δώσει τέλος στην ανούσια ύπαρξή του.Τα σοκ σαν το σημερινό αμέτρητα, οι ανούσιες και βασανιστικά βαριές πληροφορίες στις οποίες το έχω εκθέσει,μυριάδες. Για το υπόλοιπο μέρος που συνεχίζει να με ακολουθεί πιστά και να υπομένει κάθε βλακώδη και άχρηστη έκθεση στην οποία το υποβάλλω, μπορώ να πω ότι θα το παρομοίαζα με την τωρινή πολιτική κατάσταση στην ελλάδα-σκανδαλώδης,χαοτική,άκρως επικίνδυνη-που με τη σειρά της κατά την κρίση γνωστού δημοσιογράφου παραπέμπει στους τελευταίους μήνες της "χούντας". Τρέχα γύρευε δηλαδή και οι τρελοί συνειρμοί δίνουν και παίρνουν.

Τραγούδι αφιερωμένο στο "σκανδαλώδες,χαοτικό,άκρως επικίνδυνο" μυαλό μου:

ΜεταStrasbourg εποχή

Έχει ακριβώς δύο εβδομάδες που έχει παίξει come back από Στρασβούργο και ακόμα οι σκέψεις και τα συναισθήματα δεν λένε να μπουν σε τάξη..λίγο το υπερβολικό και ανούσιο δακρυγόνο, λίγο η νεοκλασική ομορφιά της πόλης, λίγο και τα ταξιδιάρικα μυαλά μας καθιστούν την ξε-προσαρμογή και αναπροσαρμογή ακόμα δυσκολότερες και ανώριμες. Παρ'όλα αυτά, θα μπορούσα να δημιουργήσω κάποια εικόνα για τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο.

Το Στρασβούργο λοιπόν, πανέμορφο και γαλήνιο, τις μέρες των συγκεντρώσεων (2-5 Απριλίου) μετατράπηκε σε πολεμική ζώνη, χωρισμένο σε επιμέρους διάφορες στρατιωτικές-αστυνομικές ζώνες, προσφέροντας στους πολίτες του την μέγιστη ασφάλεια από διαδηλωτές και τρομοκράτες..ναι, καλά διάβασες, από διαδηλωτές και τρομοκράτες..που είναι το παράξενο; Τώρα που το ξανασκέφτομαι έχεις δίκιο..δεν οχυρώθηκαν γι' αυτό. Δηλαδή και γι' αυτό αλλά γενικότερα τους διαδηλωτές μας έχουν χεσμένους στις πάνες τους, όσο για τους τρομοκράτες φυσικά και δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι όπως θέλουν να νομίζει το κοπάδι μας. Πάνω από 15.000 αστυνομικοί (όχι μόνο ντόπιοι αλλά και μυριάδες μισθοφόροι) στρατολογήθηκαν και πάνω απο 100 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν γι'αυτήν την τριήμερη οχύρωση-αποκλεισμό. Μαγαζιά και σχολεία κατέβασαν ρολά, μεταφορικά μέσα πήραν ρεπό και ο κόσμος, μαζί και μεις, περιμέναμε τους πασάδες μας να γιορτάσουν τα 60 χρόνια συνεχών άδικων πολέμων και αιματοχυσίας. 60 χρόνια συμμετοχής σ' έναν θεσμό που οι μελλοντικές(πολύ μελλοντικές ίσως) γεννιές θα χλευάζουν και θα ρωτάνε πως το ανεχόμασταν. Αλλά η απάντηση υπάρχει ήδη στο παρελθόν, λίγο πριν καν καταφτάσει το μέλλον. Η ανθρώπινη εξουσία δεν έχει αλλάξει, απλά έχει πάρει πιο διακριτικές και περισσότερο σύμφωνα με το marketing εκδοχές και διαστάσεις. Οι άνθρωποι που μας εξουσιάζουν είναι οι ίδιοι που είχαν την εξουσία 200, 500, 1000 2000 χρόνια πριν, σαν την μετενσάρκωση ένα πράμα. Σωτηρία με τους συμβατούς τρόπους δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε. Χιλιάδες χρόνια το ίδιο έργο, τώρα διατίθεται και σε blu-ray για τους απαιτητικούς.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από το Στρασβούργο μας..είχαμε μείνει στην οχύρωση και στον χορό εκατομμυρίων γι' αυτήν. Το ΝΑΤΟ όπως ήταν φυσικό δεν ξέχασε να μας θυμίσει γι' άλλη μια φορά ποιος κάνει κουμάντο σ'αυτήν την παγκόσμια γειτονιά : η αστυνομία και ο στρατός, οτιδήποτε νόμιμα ένοπλο και κατέχοντι εξουσία. Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε Robocop να ρίχνουν στον κάθε λογής κόσμο δακρυγόνα και δακρυγονοειδή χωρίς ούτε καν να ιδρώνει το αυτάκι τους..τα συνηθισμένα αγράμματα και ανεκπαίδευτα γουρούνια της σύγχρονης κοινωνίας μας, υπάρχουν παντού και πάντα και δεν εξαντλούνται, μόνο χρησιμοποιούνται. Οι φωτογραφικές κάθε λογής έδιναν και έπαιρναν, όπως και η δημοσιογραφική και τηλεοπτική παρουσία, αν και στο θέμα ελάχιστη σημασία δόθηκε. Ο υπολογισμός των διαδηλωτών ήταν δύσκολος, μάλλον κάπου ανάμεσα στις 20 με 30 χιλιάδες. Οι συλλήψεις έφτασαν τις 300 περίπου. Λόγω των αποκλεισμών, η πρόσβαση σε σημεία συνάντησης και ενημέρωσης ήταν δύσκολη, ιδιαίτερα 3-4 απριλίου, αλλά ο κόσμος όπως πάντα δεν μάσησε και από νωρίς άρχισε να μαζεύεται μεγάλο μέρος της κεντρικής πορείας. Ουσιαστικά, για να λέμε και του στρα(σ)βού(ργου) το δίκιο, οτιδήποτε και αν εξελίχθηκε εκείνες τις μέρες επίσημο ή όχι ήταν πλήρως καθοδηγούμενο και ελεγχόμενο από την αντιπέρα όχθη. Ακόμα και σε ποιόν θάμνο θα κατουρούσαμε το είχαν υπολογίσει από πριν. Αν με ρωτήσετε εμένα, μια διαδήλωση θα πρέπει να έχει και έναν άσο στο μανίκι, το "κάτι" που θα γίνει και θα έχει αποτέλεσμα αποκέντρωσης της οργάνωσης τους, έστω και συμβολικό όπως π.χ έναν οργανωμένο αποκλεισμό των δρόμων. Στους δρόμους περισσότερα αστυνομικά και στρατιωτικά οχήματα κυκλοφορούσαν παρά συμβατά, ίσως η καταλληλότερη στιγμή για τέτοιου είδους ενέργεια.

Όπως και να' χει, είδα κόσμο θυμωμένο, οργισμένο αλλά και κόσμο που η επιθυμία του για παγκόσμια ειρήνη τους σέρνει από την μία πόλη στην άλλη, η ελπίδα τους για κάτι τόσο ωραίο τους ενώνει και τους γεμίζει, νέους και βετεράνους. Εκεί αφήσαμε, λοιπόν, τις ελπίδες και τα ουτοποιημένα όνειρα μας, μαζί με τα δακρυγόνα και τους Robocop αλλά και μαζί με τον κόσμο που ελπίζει και αγωνίζεται για κάτι καλύτερο και πιο ανθρωπιστικό. Εκεί αφήσαμε ένα κομμάτι μας. Καλή συνέχεια και δύναμη σε όλους μας.

Homo Ελευθέρι-ous

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Τι πηγαία συναισθήματα σου αναδύει αυτή η λέξη; Τι σημαίνει για σένα και όντως την αναζητάς ; Είναι περίεργο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον το πώς αντιλαμβανόμαστε συλλογικά και έκαστος ξεχωριστά το μεγαλύτερο στοιχείο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, την ελευθερία.

Κάποτε πίστευα, λανθασμένα βέβαια, ότι είναι μοναδική και είναι αυτονόητο όλη η ζωή μας να δρομολογείται προς αυτήν και γι'αυτήν. Αργότερα, ανοίγοντας τα μάτια και τα φτερά μου, συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνοντας η ελευθεριακή σκέψη καταντάει να είναι κάτι το τόσο προσωπικό και πολύπλοκο, σαν τα μαθηματικά ενα πράμα, όσο την ψάχνεις και κολυμπάς στα άδυτα της τόσο πιο πολύπλοκη και μακρινή δείχνει. Δεν θα έδειχνε τόσο μακρινή και ανέφικτη βέβαια αν όλοι είχαμε την ίδια αντίληψη και συνείδηση της ελευθερίας, αν όλοι ξέραμε τι είναι πραγματική ελευθερία και ήμασταν έτοιμοι να την κυνηγήσουμε και ν'αγωνιστουμε γι'αυτήν. Μα ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας ; Ο άνθρωπος. Εκείνος βάζει τους περιορισμούς, εκείνος δημιουργεί τους νόμους και θέτει τους όρους. Γιατι ; Το γιατί βρίσκεται στο ότι ο άνθρωπος φοβάται. Φοβάται να ζήσει ελεύθερος, φοβάται την πιθανή ελευθερία του συνανθρώπου του, φοβάται την κοινωνική ελευθερία ανέυ όρων, φοβάται αν οι σκέψεις του διαφέρουν, φοβάται τις αλλαγές, φοβάται να αγαπήσει τα πάντα και τους πάντες γυρω του, φοβάται να ΖΗΣΕΙ. Άρα καταλήγουμε ότι ο φόβος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας. Ο φόβος είναι όμως γνήσιο προιόν της έμμεσης η άμεσης καταπίεσης, κοινωνικής και εγκεφαλικής. Δεν νικιέται, μόνο εκφράζεται. Όταν θα σταματήσουμε να φοβόμαστε, τότε και μόνο τότε, θα έχουμε κάνει ενα ουσιαστικό βήμα προς την πραγματική ελευθερία.

Είναι αξιολάτρευτα περίεργο το γεγονός ότι ο ίδιος ο άνθρωπος στέκεται εμπόδιο στην ελευθερία του. Δεν έχουν έρθει εξωγήινοι, ούτε επρόκειτο να σκάσει κάποιος κομμήτης. Είμαστε εμείς, εμείς και εμείς. Μια μεγάλη, αρκετά μεγάλη, οικογένεια και ο καθένας μας ξεχωριστά κατέχει στην παλάμη του όσο ζει μια κουκίδα της ένοιας "υπάρχω". Το πώς την χρησιμοποιεί ή την καταπιέζει αυτη την ρημάδα την ύπαρξη έχει να κάνει με το "ποιόν" αυτού και της κοινωνίας στην οποία ζει. Έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται την ζωή και πόσο διψάει η ψυχούλα του.

Παραπάνω έγραψα ότι μέσω της πάταξης του φόβου μπορούμε να πλησιάσουμε την ελευθερία. Και επειδή κυκλοφορούν πολλά remix και versions της τις τελευταίες χιλιετηρίδες, αναφέρομαι στην ελευθερία ανεύ όρων, στην πραγματική προσωπική και κοινωνική ελευθερία. Κατ'εμέ, ο μόνος τρόπος για να νικηθεί λοιπόν ο φόβος είναι η ΑΓΑΠΗ. Αγάπη για τα πάντα και τους πάντες. Αγάπη γι'αυτο που ζούμε και γι'αυτό που θα χάσουμε αν πεθάνουμε. Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, αγάπη για τον δίπλα μας αλλά και τον παραδίπλα μας. Ακόμα και για τον διπλανό του παραδιπλανού μας, γιατί όχι; Αγάπη και αλληλεγγύη για την κάθε τυχαία και μη ύπαρξη σαν εμάς, αγάπη γι'αυτά που πέρασαν και τα καλύτερα που θα'ρθουν. Αγάπη για την κοινωνική συμβίωση μας με άλλους, αγάπη για το ότι περνάμε αυτό το σημείο της ιστορίας όλοι μαζί και καθείς μόνος του. Αγάπη για αναζήτηση και γνώση. Όλα αυτά τα αισθήματα έχουν την δυνατότητα να μας κάνουν να καταλάβουμε και να αφουγκραστούμε την ελευθερία όχι μόνο σαν κάτι προσωπικό, ψεύτικο αλλά σαν κάτι συλλογικό, πανανθρώπινο και αυτοτελές, κινητήρια δύναμη της βασανισμένης μέχρι τώρα ύπαρξης μας.

Και όλ'αυτά επειδή χθες είδα έναν γνωστό μου να τον παίρνουν αλυσοδεμένο μπροστά στα μάτια μου μέσα από ένα μπαρ, απ'αυτά τα γνωστά της Μαδρίτης, την ώρα που καθόμασταν και πίναμε την cervezita μας. Ήταν η στιγμή που ένιωσα τόσο ανελεύθερος και καταδικασμένος που μ'έκανε να υποσχεθώ γι' άλλη μια φορά στον εαυτό μου πως δεν θα σταματήσω να προσπαθώ να είμαι ελεύθερος και να κοιτάζω την κοινωνία και τον εαυτό μου κατά-ΜΑΤ-α. Ναι λοιπόν, είμαι ένας homo ελευθέρι-ous.






"Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, και παντού είναι αλυσοδεμένος.."

Ζ.Ζ Ρουσσώ

Ανα-θυμιάσεις

Λείπει εδώ και μέρες το διαδικτυακό άλλο μου μισό στα ξένα για ανα-ψυχή,ανά-ταση, ανα-κατάταξη,ανα-ζήτηση(λέω εγώ). Κι έτσι ο ιστοχώρος αφέθηκε ολοκληρωτικά στα χέρια μου για ανα-μόρφωση, ανα-διάρθρωση, ανά-μιξη και πειραματισμό. Το διαβολικό μου μυαλό πάιρνει χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο καθώς αρχίζω να πληκτρολογώ ένα-ένα τα γράμματα αυτής της αν-άρτησης. Ανα-μειγνύονται σκέψεις,συναισθήματα,λόγια, πράξεις,ιδέες,επιθυμίες. Μια ανα-κατωσούρα επικρατεί και ένα αίσθημα ασφυξίας αναρ-ριχάται με ύπουλους ρυθμούς από τις άκρες των δαχτύλων μου ώσπου φτάνει στο κεφάλι μου ανα-στατώνοντας την εκνευριστική με ψυχ-αν-αγκαστικές τάσεις οργάνωσή του. Κάτι ασφυκτιά,σπρώχνει με δύναμη να ανα-δυθεί,να φωνάξει αυτό που ποτέ δε θα τολμούσα να φωνάξω,να χορέψει όπως ποτέ δε θα κατάφερνα να χορέψω,να δημιουργήσει αυτό που ποτέ δε θα μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορώ να δημιουργήσω,να ακουστεί όπως φοβάμαι να ακουστώ,να μείνει με ανοιχτά μάτια στο σκοτάδι όπως ποτέ δεν κατάφερα να το πετύχω. Πάντα πίστευα ότι η ποίηση μπορεί να σου προσφέρει τα μέσα για να εκφράσεις ό,τι δεν έχεις τη δύναμη να εκφράσεις. Ανα-ρωτιόμουν και συνεχίζω να ανα-ρωτιέμαι αν η ποίηση είναι η έκφραση μιας ειδικής μορφής γλώσσας, κρυμμένη σε κάποιο σκοτεινό σημείο του εγκεφάλου μας ή αν είναι η πρωταρχική μας μορφή έκφρασης, τα πραγματικά λόγια με την πρωταρχική τους μορφή, σειρά και περιεχόμενο καταπιεσμένα όμως και "μεταφρασμένα" σε απλά,κατανοητά,ανούσια λόγια που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Δεν ξέρω αν η σκέψη μου γίνεται περίπλοκη, το μόνο που ξέρω είναι ότι η ποίηση, είτε δανεισμένη είτε ιδιόχειρη, μ'έκανε πάντα να νιώθω πιο ελεύθερη. Παραδομένη σε συναισθήματα και εικόνες, κάνοντας με να ταλαντεύομαι ανά-μεσα σε ένα είδος ανά-τασης και υπό-τασης, χωρίς να σκέφτομαι,χωρίς οργάνωση ή πλάνο. Απλά να νιώθω.

Πάνος Θασίτης, Ο νεκρός ποιητής

Δεν είμ' εδώ που ψάχνεις.

Τι γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τι γυρεύω.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)

Ανδρέας Κουραμάνης, Ενα καρδιογράφημα

Eτσι όπως κοιτάς από την παρούσα ηλικία τον χρόνo πίσω και σε νιώθεις

έτσι η ψυχή εκτινάσσεται στο τέλος του κόσμου και νιώθει τον χρόνο πίσω στους αιώνες

Να το συλλάβεις δεν μπορείς μονάχα να το φανταστείς με τα άυλα που σου έδωσε ο κόσμος

πνεύμα και αέρινο μολύβι και χαρτί και μάτια και χέρια να αποκαλείται τούτη η στιγμή

Το Υπέρ που γίνεται Πέραν

Bohemian dance

Περπατώντας κάπου ανάμεσα στ' όνειρο και στην πραγματικότητα

μ' ένα τηλέφωνο στο χέρι
ακούγοντας την φωνή που οργανώνει τον χρόνο
παρών στο ίδιο μου το κορμί και τους χτύπους του
έπαιξα με τις φόρμες
γράφοντας νότες σε λευκές σελίδες
και είδα ότι ακόμη και τότε
δεν μπορούσα να 'μαι
ελεύθερος
ανέμελος
Σήκωσα το βλέμμα και το είδα και σ'άλλους
πολλούς
...ίσως σε όλους.
Γέλασα
και ακριβώς τότε για μια στιγμή μόνο
ο απόηχος του γέλιου
ήταν αυτός που μ'εκανε να ξεχάσω
αυτό που είμαι.

Βαγγέλης Τσοτρίδης

Στρασβούργο : Πάρτυ δολοφόνων και φωνές ελευθέρων

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 60 χρόνια απο την ίδρυση του ΝΑΤΟ και οι ανθρωποκτόνοι των κρατών μελών είπαν να το γιορτάσουν στο Στρασβούργο και να συζητήσουν και πέντε πραγματάκια για το τι ετοιμάζονται να κάνουν στο προσεχές μέλλον..από την άλλη χιλιάδες διαδηλωτές ετοιμάζονται να πολιορκήσουν ο Στρασβούργο στις 2-3-4 του Απρίλη και να διαδηλώσουν με το σύνθημα "ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ" δείχνοντας για άλλη μία φορά ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν την ζωή και την ειρήνη, την αποζητούν και είναι έτοιμοι να την διεκδικήσουν με τον δικό τους τρόπο ο καθένας αλλά όλοι μαζί συλλογικά για το αυτονόητο..ο ζιγκολό, μοντελοπνίχτης και άριστος επικοινωνιολόγος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε μάλιστα ότι θα απαγορεύσει τις κινητοποιήσεις χρησιμοποιώντας καταστολή μεγαλύτερη και απο την Γένοβα. Και όλα αυτά, αγαπημένο μου κοπάδι, για έναν δολοφονικό μηχανισμό υπεύθυνο για μια σειρά από στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα, τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες λαών σε ολόκληρο τον πλανήτη.


STRASBOURG 2009 - STOP WAR - STOP NATO


Nato Summit 2009 - Pappsatt from Pappsatt on Vimeo.


Από την ίδρυσή του το 1949, το ΝΑΤΟ ήταν υπεύθυνο μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας για τον ξέφρενο αγώνα των εξοπλισμών και την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων που απειλούσαν και συνεχίζουν να απειλούν την ανθρωπότητα. Μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου το ΝΑΤΟ αντί να αυτοδιαλυθεί, αποφάσισε να επεκταθεί στα εδάφη που βρίσκονταν κάτω απο την επιρροή της ΕΣΣΔ. Το 1995 εγκαταστάθηκε στην Γιουγκοσλαβία για να επιβάλλει την ειρήνη στην Βοσνία (το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;;), η οποία οδηγήθηκε στην "ανθρωπιστική επέμβαση" και τον βομβαρδισμό της Σερβίας. Το 2001 οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Αφγανιστάν και το 2003 στο Ιράκ με την βοήθεια βέβαια των αγαπημένων συμμάχων, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε..

Σήμερα, το Αφγανιστάν θεωρείται το επίκεντρο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας την ώρα που οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες της ζωής μας, της ελευθερίας μα;, της δημοκρατίας μας και της κρίσης μας κάνουν πάρτυ με κουστούμια στα Κοινοβούλια..όσο περνάν τα χρόνια είναι σαν να ξανακάθομαι στα θρανία και να μου ξαναδιδάσκουν Ιστορία, οποιασδήποτε εποχής δεν έχει σημασία, όπου ο άνθρωπος διψάει για αίμα, εξουσία και χρήμα και κάνει τα πάντα γ'αυτό αέναος μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες, κάνοντας τα ίδια λάθη λίγο πιο κουκουλομένα, πράττοντας τις ίδιες σφαγές λίγο πιο κουκουλομένα και αφανίζοντας οποιαδήποτε πληθώρα ψυχών λίγο πιο κουκουλομένα.

Στην Ελλάδα ξέρουμε από πρώτο χέρι τι εστί ΝΑΤΟ. Από τον εμφύλιο, τις διώξεις της αριστεράς και τα ξερονήσια του '50 μέχρι το Παλατιανό πραξικόπημα το <<65>>, ΝΑΤΟ σημαίνει στρατιωτικές Βάσεις στην Σούδα και στο Άκτιο, κέντρο εκπαίδευσης πολυεθνικών δυνάμεων στο Κιλκίς. Στρατηγεία σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη, υποδομές που παρέχουν απλόχερα οι ελληνικές κυβερνήσεις για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους οι ΗΠΑ στα διάφορα μέτωπα του πολέμου. Η συμμετοχή της χώρας μας ουδέποτε ήταν μικρή και ουδέποτε ριζοσπαστική και αποφασιστική. Δίπλα στα 28 δις που χαρίζει ο τρισαγαπημένος μας υπουργός Αλογοσκούφης στους τραπεζίτες, υπάρχουν άλλα 30 δις που πάνε στις τσέπες των εμπόρων όπλων, ενώ συνολικά οι χώρες μέλη είναι υπεύθυνες για το 75% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών.

Σήμερα, 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ και την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας -του στρατιωτικού συνασπισμού της "σοβιετικής αυτοκρατορίας"- το ΝΑΤΟ έχει μετατραπεί σε έναν από τους βασικούς μηχανισμούς επιβολής της κυριαρχίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους πάνω στον πλανήτη. Η προσπάθεια του να επεκταθεί στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης ήταν υπεύθυνο για την πολεμική σύρραξη ανάμεσα στην Ρωσία και την Γεωργία.


Δεν γνωρίζω τι χρειάζεται για να πάρει τον πούλο από τον κόσμο μας αυτή η πολεμική,προπαγανδιστική και αφανιστική μηχανή, αλλά σίγουρα χρειάζεται δράση για να μπορέσουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι υπάρχουμε και θα υπάρχουμε, όσο κάνουν τα πυτζάμα πάρτυ τους. Οι πόρτες για το παρτυ,λοιπόν, ανοίγουν στις 2 του Απρίλη και κλείνουν 2 μέρες μετα, στις 4 του Απρίλη. Εισητήρια δεν διατίθενται και θα υπάρξει πλούσιος μπουφές. Όσοι πιστοί προσέλθετε θα φάτε καλά και στο τέλος θα διανεμηθεί υγρομαντηλάκι(μάλλον από MALOX).

Το πρόγραμμα των αντιΝΑΤΟικών εκδηλώσεων περιλαμβάνει ένα "Κάμπινγκ ακτιβιστών", μία "Αντισύνοδο ειρήνης" με δεκάδες ανοιχτές συζητήσεις,άμεσες δράσεις όπως η περικύκλωση των ΝΑΤΟικων εκδηλώσεων στο Μπαντέν Μπαντέν και μία μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο του Στρασβούργου το Σάβατο 4/4. Ανάμεσα στους ομιλητές που θα ανοίξουν την συζήτηση θα είναι ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Τάρικ Λι, η Κέιτ Χάνσον, η Μαρία Στύλλου, ο Ιγκνάσιο Ραμονέ αλλά και ακτιβιστές από όλο τον κόσμο. Στο στρασβούργο ΤΑ ΠΑΝΤΑ θα σταματήσουν την λειτουργία τους και τα μέτρα ασφαλείας είναι ήδη δρακόντεια(θα τις φάμε πάλι).

Σας αφήνω όμως γιατί αρχίζει να με τρώει το μαράζι και δεν είναι και τίποτα, αλλά σε 3 ώρες φέυγω για Στρασβούργο και δεν έχω βάλει ούτε μία κάλτσα στο multi-σακίδιο μου, μόνο την σκέψη και τα όνειρα μου έχω οργανώσει..μπας και φτάνει ;;ε;; Καλημέρα και καλή μας δύναμη λοιπόν.



P.S : Συγγνώμη ρε daddy αλλά είναι κάτι εδώ πίσω στο κεφάλι, να εδώ πίσω, που με καίει και με τρελαίνει και εξοστρακίζομαι και γω...σαν την σφαίρα του μικρού Αλέξη ένα πράμα και σαν όλες τις άλλες σφαίρες που έχουν περάσει. Συμπαθάτε με, αλλά είμαι εγκλωβισμένος άνθρωπος και τα σίδερα των πολέμων είναι βαριά.