Ερωτόκριτος

"Ηκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς της στράτα;
Τέσσερις μέρες μοναχά μου'δωκε ν' ανιμένω
Κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω

και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς θα σου μακρύνω
και πώς θα ζήσω δίχως σου τον ξορισμόν εκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσ' εσύ, γυρεύει

Και δέ μπορείς ν' αντισταθής στα θέλουν οι γονιοί σου,
Νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει η όρεξή σου.

Μια χάρη, αφέντρα μου, ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:

την ώρα π' αρραβωνιαστής, να βαριαναστενάξης
κι όντε σα νύφη στολιστής, σαν παντρεμένη αλλάξης,

ν' αναδακρυώσης και να πης, «Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου 'ταξα ελησμόνησα, τα 'θελες μπλιο δεν έναι»

...