Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Amsterdam-ned

10:30 ώρα Άμστερνταμ. Ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι, ένα πακέτο lucky πεταμένο-βαλσαμωμένο, ένα τασάκι με παράξενα μισοτελειωμένα τσιγάρα, κάτι χαρτιά μικρά ξεσκισμένα, σχεδόν βιασμένα, ένα μεγάλο παράθυρο που πρόλαβε αθέλως να καβαντζώσει και το βλέμμα εύκολα να παρασύρεται από τις πάπιες που, πιστεύω, ανιδιοτελώς εχουν ζυγώσει τρία μέτρα από το ψηλό παραθύρι του. Είναι απ' αυτά τα πρωινά που επειδή ξύπνησες νωρίς, έφαγες πρωινό και έκανες και ενα τσιγάρο έχεις την εντύπωση οτι έκανες κάτι σημαντικό. Αν όμως ο κόσμος των ονείρων είναι περισσότερο ενδιαφέρων, ασφαλής και πραγματικός, τότε τι γίνεται ; Θες οντως να ξυπνήσεις ή όλα τα πρωινά μοιάζουν ίδια ;
Ας μην ξεφεύγουμε όμως πουλιά μου μαύρα, είναι εδώ και νιώθει καλά, αδιαφορώντας αν φταίει το ξύπνημα ή η αναθεματισμένη πάπια που τον κοιτούσε στα μάτια για , περίπου, ένα λεπτό.
Προχωρώντας στο ψητό, ένα πράγμα τριγυρνάει όλη μέρα στο μυαλό του και το βλέπει εξάλλου συνέχεια μπροστά του: Η κοινωνία φτιάχνει το άτομο και όχι το άτομο την κοινωνία. Θα μου πεις "ναι μα και το άτομο δεν φτιαχνει την κοινωνία;". Όχι. Ορισμένα άτομα φτιάχνουν την κοινωνία και ,απλώς, τα υπόλοιπα ζουν με τις αλλαγές, κακές ή καλές, των ορισμένων. Ακόμα και να διαφωνούμε σε αυτό, σίγουρα συμφωνούμε στο γεγονός ότι η κοινωνία φτιάχνει το άτομο. Αν μας είχανε μάθει να χαιρετιόμασταν κάνοντας σεξ, θα το κάναμε και θα μας φαινόταν φυσιολογικό. Αν μας είχανε μάθει ότι δεν υπάρχουν θεοί και δαίμονες, όλοι ανεξαιρέτως θα ήμασταν άθεοι, ή στην καλύτερη, άθρησκοι. Με την ίδια επαγωγή, αν είχαμε μάθει οτιδήποτε δεν μας αρέσει και προσβάλλει την προσωπική και κοινωνική μας ελευθερία να το αλλάζουμε, θα ζούσαμε σ' έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Δυστυχώς, αυτά που μας "έχουνε μαθει" όμως είναι τόσο καλά στοιχειωμένα και ριζωμένα μέσα μας ώστε για το ξεχαρβάλωμα τους τίθεται ζήτημα υπερήρωα, και υπερήρωες δεν υπάρχουν πολλοί. Ακόμα και εκείνοι που νομίζουν ότι έχουν προχωρήσει 2 βήματα μπροστά, υπάρχει σοβαρό καρκινογενές ενδεχόμενο να έχουν κάνει μόλις μισό. Προσοχή!

Και αναπολώντας προηγούμενες ξεχασμένες σειρές, ναι λοιπόν! Η κοινωνία διαμορφώνει το άτομο, και όχι το αντίθετο. Διαφορετικά δεν θα του μιλούσανε όλοι ευγενικά, διαφορετικά δεν θα χαμογελούσανε κάνοντας απλά ποδηλατο οι πιο όμορφες κοπέλες του κόσμου, δεν θα έβλεπε ανθρώπους του ίδιου φύλου να χαίρονται αυτό που ζουν δημόσια, δεν θα έβλεπε πάρκα γεμάτα με ανθρώπους να χαίρονται την άλλη υπαρκτή πλευρά της πόλης, δεν θα έβλεπε αστυνομικούς αντί για μπάτσους και, τέλος, δεν θα' βλεπε ότι όλα αυτά μπορούν να υπάρξουν. Μπορείς να κάνεις παρέα μ'εναν κομπλεξικό άνθρωπο; όχι, εκτός αν είσαι και συ κομπλεξικός. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνία, την θες ακομπλεξάριστη και δίπλα σου.


1 σχόλιο:

  1. Και ηδού η απορία:δεν υπάρχουν υπερήρωες ή μήπως οι υπερήρωες βρίσκονται σε λήθαργο αυτόβουλα,δέχοντας μοιρολατρικά την κάθε κοινωνία που τους έχει επιβληθεί από την στγμή που γεννήθηκαν μέσα σε αυτή.Βέβαια αυτή η απάθεια και ο ατομικισμός πηγάζειμέσα από την κοινωνία,το πιο εύκολο παράδειγμα το repeat των ακόλουθων φράσεων:'εγώ θα είμαι αυτός που θα το αλλάξει?' και 'αφού έτσι είναι τι μπορώ να κάνω?'.Γιατί αυτά μας μάθανε τα πιο άχρηστα,περιττά και κυρίως εξευτιλιστικά.
    Ναι,η κοινωνία ορίζει το άτομο όμως και το άτομο φέρει ευθύνη ως προς τη τροπή της αλλαγής της και ο μόνος δρόμος για την καλητέρευσή της ειναι ο άνθρωπος που ζει μέσα σ'αυτη όπως επιβεβαιώνεται και ιστορικά.
    Και η κοινωνία είναι τόσο ύπουλη που αν δεν 'συμμορφόνεσε' στα πρότυπά της σε αναγκάζει να παριθωριοποιηθείς.Αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη της παγίδα από την στιγμή που ο άνθρωπος έχει ανάγκει την κοινωνία.
    Η προσωπική αναζήτηση είναι η αρχή του κάθε "υπερήρωα΄ή αλλιώς άτομο που σέβεται και προσφέρει για το κοινό καλό γιατί η προβατοποίηση εχει εξελιθχεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή