What a wonderful world!

Την ώρα που εγώ κάθομαι ήσυχη και απολαμβάνω τον καφέ μου, κάποιες κάπου μακριά υποφέρουν. Στιγματίζονται για μια ζωή. Καταδικάζονται να ζουν " συμφιλιωμένες" με τον πόνο χωρίς κανείς να τους προσφέρει άλλη επιλογή. Σε έναν κόσμο αλλόκοτο, δε με εκπλήσσει το γεγονός ότι συνεχίζουν να εφαρμόζονται τέτοιες πρακτικές στο όνομα διατήρησης μιας μακροβιότατης παράδοσης. Εξάλλου δεν είναι το μόνο παράλογο εκεί έξω. Αυτό που με εκπλήσσει και με εξοργίζει είναι τελικά το πόσο διαφορετική ερμηνεία δίνει κανείς στην έννοια και την εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων...