Χαμελεων

It's only common sense

Πέμπτος μήνας στα "ξένα" και με βρήκε το βράδυ ν' αναρωτιέμαι περί κοινής λογικής και λογικής εν γένει. Έχω την τύχη ή την ατυχία (δεν ξέρω τι από τα δύο χαρακτηρίζει πιο εύστοχα τη ζωή μου στη συγκεκριμένη φάση) να είμαι κι εγώ ένα από τα "ξενιτεμένα" ελληνόπουλα, από εκείνα που δεν τα χωράει ο τόπος και αποφασίζουν κάποια στιγμή να πάρουν τη βαλίτσα τους και να περιπλανηθούν σε νέους κόσμους λογικής, παραλόγου, (α)βεβαιότητας, προς αναζήτηση; Προς αναζήτηση.

Έχοντας μπει ήδη στο νόημα μιας άλλης καθημερινότητας η οποία εν τέλει δε διαφέρει σε πολλά από εκείνη στην οποία ήμουν συνηθισμένη, έχοντας προσαρμοστεί σε λίγο-πολύ διαφορετικές απαιτήσεις και προθεσμίες, πορεύομαι αναλόγως. Η ελληνική όμως πραγματικότητα, φτάνει μέχρι εδώ και γαργαλάει εκνευριστικά τα αυτιά μου, πάνω που συνήθισαν ν' ακούνε και ν' ανταποκρίνονται μόνο σε εύηχα γαλλικά καλέσματα.

Και όπως θα ήταν αναπόφευκτο, μέσα σε όλη αυτήν την ηρεμία, τα bonjour και τη σκλαβωτική γαλλική ευγένεια, έπρεπε κάποια στιγμή να περιμένω να ακούσω τις βαρβαρικές ιαχές. Με πιάσανε στον ύπνο, οφείλω να παραδεχτώ, σε μια κατάσταση στην οποία a priori αδυνατώ να ανταποκριθώ κατα το δοκούν. 2650 χιλιόμετρα γαρ.

Και αναρωτιέμαι, ως λογικό ον που θα 'θελα να θεωρούμαι: υπάρχει έστω ένα ίχνος λογικής στον καθημερινό κυριολεκτικό βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας, στον πρόσφατο "ανασχηματισμό ελπίδας", στη διάχυτη προς όλες τις κατευθύνσεις και ηλικίες ανασφάλεια, στην ελλιπή παροχή έγκυρης πληροφόρησης, στην ασυδοσία και τον λαϊκίστικο πολιτικό λόγο που νανουρίζει με επιτυχία (;) ακόμη (;) συνειδήσεις, στον ανύπαρκτο κοινοβουλευτισμό και τη μηδενική εκπροσώπηση του λαού μέσω των ανδρείκελων πολιτικών; Υπάρχει κοινή λογική, αυτή με τη στενή έννοια, του κοινού τρόπου αντίληψης των πραγμάτων και της εύρεσης μεθόδων και λύσεων προς κοινή δράση; Η μήπως η κοινή λογική έχει καταντήσει μέσα σε όλο αυτό το, ποτισμένο από ψευτο-μπουζουκο-πολιτικο-δήθεν ιδέες και εκπροσωπούμενο από ανάλογης τάξης όντα, κλίμα, ως η τυφλή, αβίαστη, μαζικοποιημένη default "αντίδραση" (όμοια με εκείνη του αμυδρού κουνήματος των δαχτύλων ασθενή που συνέρχεται από κώμα -ή μήπως κόμα -χρόνων) των ήσυχα και γαλήνια νανουρισμένων πολιτών;

Μέσα σ'όλο αυτό, προτιμώ να απαρνηθώ την ύπαρξη της λογικής πλευράς μου. Κι ας με λένε τρελή..