Ανα-θυμιάσεις

Λείπει εδώ και μέρες το διαδικτυακό άλλο μου μισό στα ξένα για ανα-ψυχή,ανά-ταση, ανα-κατάταξη,ανα-ζήτηση(λέω εγώ). Κι έτσι ο ιστοχώρος αφέθηκε ολοκληρωτικά στα χέρια μου για ανα-μόρφωση, ανα-διάρθρωση, ανά-μιξη και πειραματισμό. Το διαβολικό μου μυαλό πάιρνει χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο καθώς αρχίζω να πληκτρολογώ ένα-ένα τα γράμματα αυτής της αν-άρτησης. Ανα-μειγνύονται σκέψεις,συναισθήματα,λόγια, πράξεις,ιδέες,επιθυμίες. Μια ανα-κατωσούρα επικρατεί και ένα αίσθημα ασφυξίας αναρ-ριχάται με ύπουλους ρυθμούς από τις άκρες των δαχτύλων μου ώσπου φτάνει στο κεφάλι μου ανα-στατώνοντας την εκνευριστική με ψυχ-αν-αγκαστικές τάσεις οργάνωσή του. Κάτι ασφυκτιά,σπρώχνει με δύναμη να ανα-δυθεί,να φωνάξει αυτό που ποτέ δε θα τολμούσα να φωνάξω,να χορέψει όπως ποτέ δε θα κατάφερνα να χορέψω,να δημιουργήσει αυτό που ποτέ δε θα μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορώ να δημιουργήσω,να ακουστεί όπως φοβάμαι να ακουστώ,να μείνει με ανοιχτά μάτια στο σκοτάδι όπως ποτέ δεν κατάφερα να το πετύχω. Πάντα πίστευα ότι η ποίηση μπορεί να σου προσφέρει τα μέσα για να εκφράσεις ό,τι δεν έχεις τη δύναμη να εκφράσεις. Ανα-ρωτιόμουν και συνεχίζω να ανα-ρωτιέμαι αν η ποίηση είναι η έκφραση μιας ειδικής μορφής γλώσσας, κρυμμένη σε κάποιο σκοτεινό σημείο του εγκεφάλου μας ή αν είναι η πρωταρχική μας μορφή έκφρασης, τα πραγματικά λόγια με την πρωταρχική τους μορφή, σειρά και περιεχόμενο καταπιεσμένα όμως και "μεταφρασμένα" σε απλά,κατανοητά,ανούσια λόγια που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Δεν ξέρω αν η σκέψη μου γίνεται περίπλοκη, το μόνο που ξέρω είναι ότι η ποίηση, είτε δανεισμένη είτε ιδιόχειρη, μ'έκανε πάντα να νιώθω πιο ελεύθερη. Παραδομένη σε συναισθήματα και εικόνες, κάνοντας με να ταλαντεύομαι ανά-μεσα σε ένα είδος ανά-τασης και υπό-τασης, χωρίς να σκέφτομαι,χωρίς οργάνωση ή πλάνο. Απλά να νιώθω.

Πάνος Θασίτης, Ο νεκρός ποιητής

Δεν είμ' εδώ που ψάχνεις.

Τι γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τι γυρεύω.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)

Ανδρέας Κουραμάνης, Ενα καρδιογράφημα

Eτσι όπως κοιτάς από την παρούσα ηλικία τον χρόνo πίσω και σε νιώθεις

έτσι η ψυχή εκτινάσσεται στο τέλος του κόσμου και νιώθει τον χρόνο πίσω στους αιώνες

Να το συλλάβεις δεν μπορείς μονάχα να το φανταστείς με τα άυλα που σου έδωσε ο κόσμος

πνεύμα και αέρινο μολύβι και χαρτί και μάτια και χέρια να αποκαλείται τούτη η στιγμή

Το Υπέρ που γίνεται Πέραν