Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Ματαιότης χρόνου





Και έφυγα κλαίγοντας

και σπάραξα τρέχοντας

Μα πως να μην κλαίει κανείς

όταν ένας πολεμιστής βρίσκεται στο κρεββάτι της σιωπηλής ντροπής ;

Και νικητής και ηττημένος

Λένε οτι οι άντρες δεν κλαίνε

τελικά αυτοί που μας τα λένε φταίνε

Αέναη πάλη ευδοκίμησε αυτή η ζωή

τραμπουκισμοί για την ίσια την γαμημένη την κλωστή

Λοιπόν,

μεγάλη μου μητέρα γειά σου

θα ονειρευτώ απόψε στην υγειά σου

θα σε κεράσω ενα σφηνάκι όνειρα

μην μου πεις ευχαριστω ανόητα.



1 σχόλιο:

  1. Στο περπάτημα του οχλου
    μια φώνη,βοήθεια μου ζητάει
    ψάχνω μες το σκοτάδι
    συναντώ ένα μικρό κορίτσι να κλαίει
    σπαραγμένο από φόβο
    ζητάει βοήθεια
    απλώνει δειλά το χέρι
    που είναι γεμάτο αιμα και φρίκη.
    Σηκώνεται,γελάει
    όμως το γέλιο είναι βουβό.
    Το λευκό της φόρεμα
    το στροβιλίζουν κυλίδες κόκκινες
    και αυτή παρακαλάει για την χαμένη ανθρωπιά της.
    Γονατίζει..και υστέρα
    υστέρα σιωπή
    η ψυχή της χάθηκε στην αβύσσο του όχλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή