"Μπλακ-άουτ"

Μεγαλώνοντας, θέλοντας και μη-άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο-βάζουμε την καθημερινότητά μας σε καλούπια. Υιοθετούμε-όχι πια λόγω μιμητισμού όπως κάναμε στα 5,6,7 μας-συνήθειες που μερικά χρόνια πριν αποδοκιμάζαμε ή θεωρούσαμε ανούσιες και βαρετές.

Έκτος χρόνος ενηλικίωσης και χωρίς να το καταλάβω-παρόλο που το παρουσιαστικό μου και η στάση μου παραπέμπουν σε ανόητο λυκειοκόριτσο-έχω μπει κι εγώ στο "λούκι". Πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου, έχω πατήσει το κουμπί της καφετιέρας και έχω στρογγυλοκαθίσει μπροστά στον υπολογιστή μου για την πρωινή μου ενημέρωση. Θυμάμαι να 'μαι παιδί και να μου προκαλεί αμέτρητα ερωτήματα η φιγούρα του πατέρα μου, στον καναπέ με μια εφημερίδα. "Μα καλά, προλαβαίνεις και τη διαβάζεις ολόκληρη;", απορούσα κι εκείνος γελούσε κατανοώντας προφανώς την παιδική μου αφέλεια.

Τον ίδιο και ίσως μεγαλύτερο αριθμό ερωτημάτων μου προκάλεσε και η σημερινή μου απρόσμενη "συνάντηση" με έναν παλιό συμφοιτητή στη γνωστή διαδικτυακή χώρα του κουτσομπολιού,το facebook. 9 το πρωί, το κλίμα ακόμα βαρύ για μένα-ως γνωστό νυχτο/αϋπνο/πούλι-η πρώτη γουλιά καφέ ακόμα δεν είχε φτάσει στο στομάχι μου και ξαφνικά μια ενημέρωση "status" (γνωστός όρος για τους χρήστες της διαδικτυακής κουτσομπόλας) με ξύπνησε για τα καλά. "Ζήτω το κίνημα της 21ης Απριλίου" και μαζί μ' αυτό πάρε καημένη Φιλία πρωί πρωί και το link στο youtube με τον "ύμνο" της 21ης Απριλίου, μη μείνει κουτσή και ανολοκλήρωτη η πρωινή σου ενημέρωση. Ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου να τραγουδάνε ψιθυριστά το "She had a stroke at the age of twenty four, it could have been a brilliant career" και βλέπω σαν ταινία μικρού μήκους-ευτυχώς όχι "μεγάλου"-τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου! Χάνω τον έλεγχο,αρχίζω και κινούμαι νευρικά στα υπόλοιπα ανοιχτά παράθυρα στην οθόνη του υπολογιστή και προσπαθώ να διαβάσω κάτι αντιπροσωπευτικό της αντίπερα-του "συμφοιτητή" μου-όχθης μπας και ισοσταθμιστεί το σοκ. Επανέρχομαι σιγά σιγά και αρχίζω να κινούμαι με περισσότερη σταθερότητα στα γνωστά μου λημέρια, σ' αυτά που εμπιστεύομαι την ενημέρωση και τον προβληματισμό μου. Έρχομαι αντιμέτωπη με τον τίτλο "Τους τελευταίους μήνες της χούντας θυμίζει το σημερινό κλίμα στην Ελλάδα" και νιώθω μια ανακούφιση. Όχι για το περιεχόμενο του τίτλου-προς Θεού!-αλλά για το κατά τις υποψίες μου περιεχόμενο του άρθρου που πρόκειται να διαβάσω.

Έχω συνέλθει εντελώς αλλά έχω την εντύπωση ότι κατά κάποιο τρόπο μπορώ να παρομοιάσω την κατάσταση που επικρατεί στο κεφάλι μου με εκείνη του φωτιστικού μου που "απεβίωσε" την προηγούμενη εβδομάδα. Με συντρόφευε στο διάβασμά μου αλλά μια μέρα αποφάσισε να γίνει αυτόχειρας δίνοντας τέλος στη ασύδοτη κακομεταχείρισή του από μέρους μου. Μου πέταξε μια σπίθα και παρόλο που του άλλαξα λάμπα,δεν ανταποκρίθηκε. Είναι (εγκεφαλικά;) νεκρό . Το ίδιο φαντάζομαι συμβαίνει και με το μυαλό μου. Ένα μέρος του,αγανακτισμένο αλλά ανήμπορο να αντιδράσει και να μου επιβληθεί, αποφασίζει να δώσει τέλος στην ανούσια ύπαρξή του.Τα σοκ σαν το σημερινό αμέτρητα, οι ανούσιες και βασανιστικά βαριές πληροφορίες στις οποίες το έχω εκθέσει,μυριάδες. Για το υπόλοιπο μέρος που συνεχίζει να με ακολουθεί πιστά και να υπομένει κάθε βλακώδη και άχρηστη έκθεση στην οποία το υποβάλλω, μπορώ να πω ότι θα το παρομοίαζα με την τωρινή πολιτική κατάσταση στην ελλάδα-σκανδαλώδης,χαοτική,άκρως επικίνδυνη-που με τη σειρά της κατά την κρίση γνωστού δημοσιογράφου παραπέμπει στους τελευταίους μήνες της "χούντας". Τρέχα γύρευε δηλαδή και οι τρελοί συνειρμοί δίνουν και παίρνουν.

Τραγούδι αφιερωμένο στο "σκανδαλώδες,χαοτικό,άκρως επικίνδυνο" μυαλό μου: