Ο Πετρόφ κάθεται καβάλα σε ένα άλογο και αγορεύει στο συγκεντρωμένο πλήθος περί του τι θα συνέβαινε,αν στο μέρος όπου βρίσκεται ο δημόσιος κήπος χτιζόταν ένας αμερικανικός ουρανοξύστης. Το πλήθος ακούει και δείχνει να συμφωνεί. Ο Πετρόφ σημειώνει κάτι σ'ένα μπλοκάκι. Από το πλήθος ξεπροβάλλει ένας άντρας μετρίου αναστήματος και ρωτάει τον Πετρόφ τι έγραψε στο μπλοκάκι. Ο Πετρόφ απαντάει ότι αυτό είναι υπόθεση δική του και κανενός άλλου. Ο άντρας μετρίου αναστήματος επιμένει. Η μια κουβέντα φέρνει την άλλη και αρχίζουν να τσακώνονται. Το πλήθος παίρνει το μέρος του άντρα μετρίου αναστήματος κι ο Πετρόφ, για να γλιτώσει από τα χέρια τους, σπιρουνιάζει το άλογό του και κρύβεται στη στροφή του δρόμου. Το πλήθος δυσανασχετεί και ελλείψει άλλου θύματος, αρπάζει τον άντρα μετρίου αναστήματος και του βγάζει το κεφάλι. Το βγαλμένο κεφάλι του κατρακυλάει στο λιθόστρωτο και καταλήγει στο άνοιγμα ενός αποχετευτικού σωλήνα. Έχοντας ικανοποιήσει το πάθος του, το πλήθος διαλύεται.
Η Δικαιοσύνη του λιντσαρίσματος
Δανιήλ Χαρμς(Δανιήλ Ιβάνοβιτς Γιουβατσόφ)
Από τη συλλογή "Περιστατικά"
Εκδόσεις Κόμμα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολύ αντιπροσωπευτικό σε σχέση με το τι γίνεται σήμερα και το πως λειτουργούμε ως μάζα. Και το κακό είναι ότι δεν μαθαίνουμε απο τα λάθη μας, περίεργο ε ;; Η ελλάδα πάντως στο λιντσάρισμα μπορεί να έχει και παράδοση, να μια πρωτιά για την (;)πατρίδα(;) μου :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ψυχολογία του όχλου. Τι περισσότερες φορές καταστροφική αλλά ορισμένες φορές και απαραίτητη. Η "οικολογία" για παράδειγμα, κατά την γνώμη μου εξελίσσεται σιγά σιγά σε μια μορφή "μόδας". Παρόλο που οι περισσότεροι μπορεί απλώς να μιμούνται, δεν θα καταδίκαζα μια τέτοια μόδα, έναν τέτοιο μιμιτισμό. Μακάρι όλες οι μόδες να είχαν τέτοιες κατευθύνσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε όλες οι επαναστάσεις έτσι έγιναν. Δεν πιστεύω πως στις επαναστάσεις έχουν όλοι την πλήρη συνείδηση των πράξεών τους ή τους λόγους πίσω από τις πράξεις αυτές. Σε ένα μεγάλο βαθμό μιμούνται και επηρεάζονται από τους γύρω τους.
Και εκεί επικρατεί η ψυχολογία του όχλου. Ο κίνδυνος προκύπτει όταν δεν ξέρουμε ποιός είναι αυτός που κατευθύνει τον όχλο. Ποιός είναι αυτός ο ένας συνειδητοποιημένος, που οι πράξεις του είναι απόλυτα στοχευμένες. Σπάνια συνβαίνει να είναι καλός, χρυσός αλλά συνήθως καταλήγει να είναι ένας ακόμη σιχαμένος.
Άιντε γειά μας!
Συμφωνώ σε όλα kanivalos αλλά θα διαφωνήσω στο οτι ο ένας κατευθύνει τον όχλο.Σε μια ελευθεριακή επανάσταση που αναζητά την κοινωνία μέσα από την συλλογή και την κομμούνα, δεν υπάρχει ο ένας που παίρνει αποφάσεις, άρα και να πρέπει να είναι και στοχευμένες για την επιτευξή της. Όλη η δομή της "επανάστασης" πρέπει να είναι στοχευμέννη προς την μεριά που πρέπει, και αυτο επιτυγχάνεται όταν οι στόχοι της είναι ιδεολογικά και συλλογικά στερεωμένοι, με λίγα λόγια να ξέρει γιατι γίνεται και τι θα ακολουθήσει μετά την μετάβαση. Άρα, η έννοια του ενός, τουλάχιστον στην ελευθεριακή επανάσταση, καταργιέται και την θέση του η μονάδα την δίνει στο σύνολο. Αν το σύνολο ξέρει τι θέλει, οι πράξεις της "επανάστασης" θα είναι στοχευμένες. Το κακό είναι ότι την ψυχολογία του όχλου την διακρίνει συνήθως μια ιδιότυπη βλακεία, κοινή σε όλους μας ανεξαιρέτως, και έτσι η παροιμία "Πάντα ο όχλος είναι κακός κριτής όλων των καλών πραγμάτων" παίρνει σάρκα και οστά. Γεια μας λοιπόν, και αέρα στα πανιά μας ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή