ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Τι πηγαία συναισθήματα σου αναδύει αυτή η λέξη; Τι σημαίνει για σένα και όντως την αναζητάς ; Είναι περίεργο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον το πώς αντιλαμβανόμαστε συλλογικά και έκαστος ξεχωριστά το μεγαλύτερο στοιχείο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, την ελευθερία.
Κάποτε πίστευα, λανθασμένα βέβαια, ότι είναι μοναδική και είναι αυτονόητο όλη η ζωή μας να δρομολογείται προς αυτήν και γι'αυτήν. Αργότερα, ανοίγοντας τα μάτια και τα φτερά μου, συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνοντας η ελευθεριακή σκέψη καταντάει να είναι κάτι το τόσο προσωπικό και πολύπλοκο, σαν τα μαθηματικά ενα πράμα, όσο την ψάχνεις και κολυμπάς στα άδυτα της τόσο πιο πολύπλοκη και μακρινή δείχνει. Δεν θα έδειχνε τόσο μακρινή και ανέφικτη βέβαια αν όλοι είχαμε την ίδια αντίληψη και συνείδηση της ελευθερίας, αν όλοι ξέραμε τι είναι πραγματική ελευθερία και ήμασταν έτοιμοι να την κυνηγήσουμε και ν'αγωνιστουμε γι'αυτήν. Μα ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας ; Ο άνθρωπος. Εκείνος βάζει τους περιορισμούς, εκείνος δημιουργεί τους νόμους και θέτει τους όρους. Γιατι ; Το γιατί βρίσκεται στο ότι ο άνθρωπος φοβάται. Φοβάται να ζήσει ελεύθερος, φοβάται την πιθανή ελευθερία του συνανθρώπου του, φοβάται την κοινωνική ελευθερία ανέυ όρων, φοβάται αν οι σκέψεις του διαφέρουν, φοβάται τις αλλαγές, φοβάται να αγαπήσει τα πάντα και τους πάντες γυρω του, φοβάται να ΖΗΣΕΙ. Άρα καταλήγουμε ότι ο φόβος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας. Ο φόβος είναι όμως γνήσιο προιόν της έμμεσης η άμεσης καταπίεσης, κοινωνικής και εγκεφαλικής. Δεν νικιέται, μόνο εκφράζεται. Όταν θα σταματήσουμε να φοβόμαστε, τότε και μόνο τότε, θα έχουμε κάνει ενα ουσιαστικό βήμα προς την πραγματική ελευθερία.
Είναι αξιολάτρευτα περίεργο το γεγονός ότι ο ίδιος ο άνθρωπος στέκεται εμπόδιο στην ελευθερία του. Δεν έχουν έρθει εξωγήινοι, ούτε επρόκειτο να σκάσει κάποιος κομμήτης. Είμαστε εμείς, εμείς και εμείς. Μια μεγάλη, αρκετά μεγάλη, οικογένεια και ο καθένας μας ξεχωριστά κατέχει στην παλάμη του όσο ζει μια κουκίδα της ένοιας "υπάρχω". Το πώς την χρησιμοποιεί ή την καταπιέζει αυτη την ρημάδα την ύπαρξη έχει να κάνει με το "ποιόν" αυτού και της κοινωνίας στην οποία ζει. Έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνεται την ζωή και πόσο διψάει η ψυχούλα του.
Παραπάνω έγραψα ότι μέσω της πάταξης του φόβου μπορούμε να πλησιάσουμε την ελευθερία. Και επειδή κυκλοφορούν πολλά remix και versions της τις τελευταίες χιλιετηρίδες, αναφέρομαι στην ελευθερία ανεύ όρων, στην πραγματική προσωπική και κοινωνική ελευθερία. Κατ'εμέ, ο μόνος τρόπος για να νικηθεί λοιπόν ο φόβος είναι η ΑΓΑΠΗ. Αγάπη για τα πάντα και τους πάντες. Αγάπη γι'αυτο που ζούμε και γι'αυτό που θα χάσουμε αν πεθάνουμε. Αγάπη για τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, αγάπη για τον δίπλα μας αλλά και τον παραδίπλα μας. Ακόμα και για τον διπλανό του παραδιπλανού μας, γιατί όχι; Αγάπη και αλληλεγγύη για την κάθε τυχαία και μη ύπαρξη σαν εμάς, αγάπη γι'αυτά που πέρασαν και τα καλύτερα που θα'ρθουν. Αγάπη για την κοινωνική συμβίωση μας με άλλους, αγάπη για το ότι περνάμε αυτό το σημείο της ιστορίας όλοι μαζί και καθείς μόνος του. Αγάπη για αναζήτηση και γνώση. Όλα αυτά τα αισθήματα έχουν την δυνατότητα να μας κάνουν να καταλάβουμε και να αφουγκραστούμε την ελευθερία όχι μόνο σαν κάτι προσωπικό, ψεύτικο αλλά σαν κάτι συλλογικό, πανανθρώπινο και αυτοτελές, κινητήρια δύναμη της βασανισμένης μέχρι τώρα ύπαρξης μας.
Και όλ'αυτά επειδή χθες είδα έναν γνωστό μου να τον παίρνουν αλυσοδεμένο μπροστά στα μάτια μου μέσα από ένα μπαρ, απ'αυτά τα γνωστά της Μαδρίτης, την ώρα που καθόμασταν και πίναμε την cervezita μας. Ήταν η στιγμή που ένιωσα τόσο ανελεύθερος και καταδικασμένος που μ'έκανε να υποσχεθώ γι' άλλη μια φορά στον εαυτό μου πως δεν θα σταματήσω να προσπαθώ να είμαι ελεύθερος και να κοιτάζω την κοινωνία και τον εαυτό μου κατά-ΜΑΤ-α. Ναι λοιπόν, είμαι ένας homo ελευθέρι-ous.
"Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος, και παντού είναι αλυσοδεμένος.."
Ζ.Ζ Ρουσσώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου